گزارش‌های مستند، از ادعاهای خلاف واقع مسئولان دولت قبل درباره فروش نفت و واردات واکسن کرونا حکایت می‌کند.

به گزارش روزنامه ایران، احسان صالحی، دبیر شورای اطلاع‌رسانی دولت، درباره ادعاهای طرح‌شده از سوی رئیس دولت‌های یازدهم و دوازدهم درخصوص خرید واکسن کرونا گفت: مرسوم است که رؤسای‌جمهور بعد از تنفیذ حکم‌شان تا رأی اعتماد مجلس به وزرا و تشکیل کابینه جدید در جلسات دولت حاضر می‌شوند؛ به استناد مطالب طرح‌شده در جلسه 20 مرداد 1400 که شهید رئیسی در آن حاضر بودند، در آن جلسه بحث مفصلی انجام می‌شود؛ چرا که در پیک دیگری از کرونا بودیم و تلفات روزانه به پانصد، ششصد نفر رسیده بود.

در جلسه بحث می‌شود که در همه دنیا از جمله ایران، میزان رعایت پروتکل‌ها کاهش جدی داشته چون مردم خسته شده‌اند بنابراین باید واکسیناسیون گسترده دنبال شود. وزیر امور خارجه وقت آقای ظریف که این روزها در کنار آقای روحانی رئیس دولت وقت مدعی شده، کار واردات 120میلیون دُز واکسن را انجام داده است، در آن جلسه حرف‌های قابل‌توجهی می‌زند. رئیس‌جمهور شهید در جلسه می‌گویند آقای ظریف، مسئله واکسن را دنبال کنید که هرچه زودتر وارد شود. آقای ظریف اولاً می‌گوید اسپوتنیک نمی‌تواند به ما واکسن بدهد. به سینوفارم هم 30میلیون دُز درخواست داده‌ایم که پول 5 میلیون آن تأمین شده است. برای 30میلیون دُز دیگر هم چینی‌ها هیچ تعهدی به ما نداده‌اند. پس این حرف آقای روحانی و ظریف که می‌گویند 120میلیون واکسن (60 میلیون دُز اسپوتنیک و 60 میلیون دُز سینوفارم) در این جلسه معلوم می‌شود که برای 60 میلیون واکسن روسی خود آقای ظریف می‌گوید آن که هیچ، عملی نیست. برای 60 میلیون دُز واکسن چینی هم می‌گوید، برای 30میلیون دُز، فقط پول 5 میلیون آن تأمین شده که همان را هم در جلسه سرپرست بانک مرکزی می‌گوید، برای انتقال پول آن راهی نداریم و برای 30میلیون دُز دیگر هم می‌گوید طرف چینی تعهدی نداده است.

این 30میلیون دُز واکسن چینی را هم توجه داشته باشید که دولت آقای روحانی فروردین 1400 درخواستش را داده بوده، حالا بعد از 5 ماه در این جلسه هنوز بحث سر این بوده که معلوم نیست چگونه باید پول آن داده شود. بخصوص که آقای روحانی با کنایه صحبت می‌کرد و می‌گفت ما کشور را آزمایشگاه واکسن‌های خارجی نمی‌کنیم. اتفاقاً در همین جلسه ظریف به این‌گونه صحبت‌ها اعتراض می‌کند و می‌گوید طرف چینی ناراحت می‌شود. 20 مرداد این صحبت‌ها مطرح شد و 27 مرداد آقای رئیسی به عنوان رئیس‌جمهور منتخب که هنوز کابینه‌اش تشکیل نشده بود با رئیس‌جمهور چین مذاکره تلفنی داشت و مشکل خرید واکسن را از چین حل کرد. 27 مرداد آقای رئیسی یک تماس تلفنی مهم و مفصل با رئیس‌جمهور چین برقرار کرد که این تماس در واقع آغاز همکاری‌های راهبردی دو کشور در دولت جدید بود. بعد از این تماس، ظرف یک ماه 100میلیون دُز واکسن وارد کشور شد.

روزنامه ایران همچنین با بیان این که «در مقطعی در دولت روحانی، صادرات نفت ایران نزدیک به صفر شد»، نوشت: اخیرا آقای ظریف مدعی شده که افزایش چشمگیر فروش نفت در دولت شهید رئیسی، دستاورد این دولت نبوده بلکه نتیجه «شل کردن پیچ تحریم فروش نفت توسط بایدن» بود!

واقعیت این است که ایران بیش از هر زمان دیگری در 6 سال گذشته نفت صادر می‌کند و درآمد ایران سالانه به 35میلیارد دلار رسیده است. سناتور تد کروز آمریکایی که از فروش 2میلیون بشکه‌ای نفت ایران در شرایط سخت تحریم‌ها علیه ایران ناراحت و نگران است، مقامات سیاست خارجی آمریکا را به نشست استماع دعوت کرده و می‌پرسد که ایران چطور توانسته فروش نفت را از 300هزار بشکه در ابتدای دولت به دو میلیون بشکه در روز برساند و حدود 80 میلیارد دلار درآمد به دست آورد؟ در این بین، باربارا لیف، دستیار وزیر امور خارجه می‌گوید: اینکه دولت آمریکا ایران را تحریم نمی‌کند، نادرست است. ما تحریم‌های نفتی را علیه ایران اعمال می‌کنیم و فقط 230 مورد تحریم علیه کسانی اعمال شده که در دورزدن تحریم‌ها به ایران کمک می‌کنند.

آمار اداره اطلاعات انرژی آمریکا در ژوئن سال 2023 نشان داد که ایران با درآمد 54میلیارد دلاری از صادرات نفت در سال 2022، در میان اعضای اوپک، در رتبه پنجم ایستاد. وزیر نفت گفته است: برخی می‌گویند در دولت بایدن، تحریم‌های فروش نفت آسان شده است به هیچ عنوان صحیح نیست بلکه از 600 تحریم جدی علیه ایران در دولت بایدن، 400 تحریم مربوط به نفت است.

آمارهای مؤسسه بین‌المللی vortexa نشان می‌دهد که در مقطعی در دولت روحانی صادرات نفت ایران نزدیک به صفر شد و در ماه‌های آخر آن دولت، کمتر از 600هزار بشکه در روز بود. آن زمان، به علت فروش نرفتن نفت ایران، حجم نفت و میعانات گازی که در نفتکش‌ها روی آب نگهداری می‌شد به اوج خود رسیده بود و 130میلیون بشکه نفت روی آب بود. دولت دوازدهم به صراحت اعلام کرد که در فروش نفت و گاز ناتوان است؛ اما حالا صادرات نفت ایران از 1.5میلیون بشکه در روز فراتر رفته که نسبت به اواخر دولت روحانی رشد 2.5 برابری نشان می‌دهد.

 

 

 

با نزدیک شدن به روز انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران تلاش رسانه‌های معاند بیگانه برای تحریم انتخابات هم شدت گرفته است.

وب‌سایت شبکه صهیونیستی اینترنشنال در تحلیلی که به سیاه‌نمایی و تحریم انتخابات ایران اختصاص دارد، نوشت: «تحریم این انتخابات نمایشی- فرمایشی هم خود، کنشی مدنی و مؤثر است و هم بسترساز کنشگری‌های آینده...» این، پیش‌بینی و پایان‌بندی جسورانه یادداشت ابوالفضل قدیانی، زندانی سیاسی پیشین و فعال سیاسی مخالف جمهوری است. به شهادت ناظران و نظرسنجی‌های مستقل، از جمله مؤسسه «گمان»‌، بخش غالب جامعه هنوز انگیزه‌ای برای مشارکت انتخاباتی از خود بروز نمی‌دهد. اگرچه هیچ‌یک از نامزدها هنوز موفق نشده‌اند چهره‌های پرنفوذ از جمله هنرمندان و ورزشکاران را مثل ادوار گذشته فعال کرده و موج‌ ایجاد کنند، اما شرکت کردن یا نکردن در انتخابات، این روزها بحث‌هایی را بین جبهه‌هایی از نظرات مخالف و متضاد در شبکه‌های اجتماعی به وجود آورده است.

در یک‌سو، تحریم‌کنندگان انتخابات، علاوه ‌بر اقشار متنوع، طیف متنوعی از مخالفان جمهوری اسلامی را دربر می‌گیرند: از تحول‌خواهان شاخص داخل ایران گرفته تا براندازان خارج کشور، از طیف نزدیک به «جنبش سبز» میرحسین موسوی تا پادشاهی‌خواهان حامی شاهزاده رضا پهلوی و همچنین طیفی از نیروهای راست تا سیاسیون چپ‌گرا.

این شاید نخستین‌بار در تاریخ جمهوری اسلامی است که جبهه اپوزیسیون طیفی متنوع شامل نیروهای مختلف را همچون قبل از انقلاب سال ۱۳۵۷ دربر می‌گیرد. تحریم‌کنندگان، انتخابات را در جمهوری اسلامی را بی‌ثمر و نمایشی می‌دانند و امید به تغییر از طریق صندوق را در خوش‌بینانه‌ترین حالت «سراب» و در بدبینانه‌ترین حالت «خیانت» می‌دانند. صدیقه وسمقی، محقق و اسلام‌پژوه جریان موسوم به «روشنفکری دینی»، در صفحه اینستاگرام خود نوشته است «حکومت برای مقابله با تغییرخواهی، چاره‌ای جز اتحاد با اصلاح‌طلبان ندارد». او از همه فعالان سیاسی می‌خواهد که به‌ هوش باشند و در دام نیفتند.

گلرخ ایرایی، زندانی نیز در نامه‌ای پیرامون تحریم انتخابات خطاب به اصلاح‌طلبان می‌نویسد: «شما، نه برای پیروزی در انتخابات بلکه برای شکست مردم به میدان آمده‌اید.»

همچنین مهدی محمودیان از فعالان حقوق بشر و زندانی سیاسی پیشین در پستی با عنوان «چیزی عوض نشده» دلایلی چندگانه را برای تحریم انتخابات عنوان می‌کند. از میان شاخص‌ترین چهره‌های اپوزیسیون خارج کشور نیز رضا پهلوی، انتخابات ریاست‌جمهوری ایران را نمایش خواند. در طیف دیگری از چهره‌های مخالف حکومت، حامد اسماعیلیون در مصاحبه‌ای که آن را در کانال یوتیوب خود قرار داده ‌است، رای‌گیری در ایران را «نمایشی از ابتذالات» می‌خواند. چهره‌های اپوزیسیون با وجود نداشتن ائتلاف، همگی در تحریم انتخابات صدای واحد دارند.

به این ترتیب، مخالفان به یک اتحاد فکری و آگاهی مشترک درباره غیرواقعی و نمایشی بودن انتخابات رسیده‌اند و آن را ابراز کرده‌اند. دوره برگزاری انتخابات، همان‌طور که برای حامیان مشارکت در آن در داخل کشور و با حمایت حکومت، فرصتی مغتنم برای ادامه تنفس سیاسی به‌شمار می‌رود، برای تحریم‌کنندگان نیز فرصتی برای اقدام سیاسی است. اپوزیسیون، به خصوص نیروها و چهره‌های خارج کشور که سیاست تحریم انتخابات را پیش گرفته‌اند، می‌توانستند و می‌توانند از این فرصت برای مهیا کردن زمینه‌ احیای اعتراضات بهره بگیرند.

نباید از یاد برد که تحریم توانسته اکنون به سیاست مقبول در قبال انتخابات نمایشی جمهوری اسلامی تبدیل شود. اما اکنون برای ادامه این مسیر، فراتر از انتشار پست‌های مجازی، صدور بیانیه‌ها و مصاحبه‌های رسانه‌ای انتظار می‌رفت چهره‌های برجسته اپوزیسیون از آزادی عمل و بیانی که در خارج کشور از آن بهره‌مندند، بسیار بهتر از آنچه هست، استفاده کنند. تجربه نشان داده اپوزیسیون از ابزارهای لابی‌گری برای تغییر افکار عمومی جوامع غیرایرانی و تغییر مسیر گزارشگری در رسانه‌های جریان اصلی برخوردار است.

از لحاظ حضور خیابانی، ابزار تجمع مقابل سفارتخانه‌های جمهوری اسلامی و مراکز کنسولگری آن در روزهای مانده به انتخابات و روز انتخابات قابلیت به زیر سؤال بردن نمایش انتخابات جمهوری اسلامی در خارج کشور را داشته است.

در حالی که جمهوری اسلامی سعی دارد رسما آن‌طور که این روزها مقام‌های حکومت می‌گویند رای مردم را «رای به نظام» تبلیغ کنند، اپوزیسیون می‌تواند این نمایش را در کشورهای اروپایی و آمریکا و کانادا به نفع خود تغییر دهد. از سوی دیگر این فرصت وجود داشت که نهادها و احزاب و چهره‌های اپوزیسیون همان‌طور که کانادا چنین تصمیمی گرفت، با مقام‌های کشورهای دیگر نیز وارد لابی شوند تا از استقرار صندوق و برگزاری انتخابات حکومت ایران در کشورهای دیگر جلوگیری کنند. به نظر می‌رسد افول همبستگی و کاهش هماهنگی اپوزیسیون در چنین پنجره‌های فرصتی خود را بیش از پیش نشان

می‌دهد.