امام علی(ع) فرمود: از کسانی مباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است، و توبه را با آرزوهای دراز به تاخیر می‌اندازد. در دنیا چون زاهدان سخن می‌گوید، اما در رفتار همانند دنیاپرستان است. اگر نعمت‌ها به او برسد سیر نمی‌شود، و در محرومیت قناعت ندارد، از آنچه به او برسد شکرگزار نیست و از آنچه مانده و به او نرسیده زیاده‌طلب است. دیگران را باز می‌دارد و پرهیز می‌دهد، اما خود پروا ندارد، به اطاعت و فرمانبرداری امر می‌کند اما خود فرمان نمی‌برد و اطاعت نمی‌کند. نیکوکاران را دوست دارد، اما رفتار و اعمالش مثل آنان نیست، معصیت‌کاران را دوست نمی‌دارد اما خود یکی از گناهکاران است، و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمی‌دارد، اما در آنچه که مرگ را ناخوشایند می‌کند اصرار و پافشاری دارد. اگر بیمار شود نادم و پشیمان می‌شود، و اگر تندرست و سلامت باشد سرگرم خوشگذرانی‌ها می‌گردد.(1)

ـــــــــــــــــــــــــــــ

1- نهج‌البلاغه، حکمت 150