یکی از خویشان امام سجاد(ع) نزد آن حضرت آمد و سخنان تند و ناسزا به آن بزرگوار گفت، امام سجاد (ع) در برابر او سکوت کرد، تا او رفت، در این هنگام امام سجاد(ع) به حاضران فرمود : شما شنیدید که این مرد چگونه با من برخورد کرد، اکنون دوست دارم همراه من بیا یید تا نزد او برویم و پاسخ مرا به او بشنوید . حاضران عرض کردند: ما آماده‌ایم با شما بیاییم تا پاسختان را به او بشنویم و ما نیز آنچه بتوانیم او را سرزنش کنیم. امام سجاد (ع) حرکت کرد و در مسیر راه این آیه را می خواند:«و الکاظمین الغیظ و العافین عن الناس و الله یحب المحسنین ؛ پرهیزکاران، خشم خود را فرو برند و نسبت به مردم عفو و گذشت دارند، خداوند نیکوکاران را دوست دارد.» (آل عمران – ۱۳۴ ) همراهان که نخست گمان دیگری داشتند، از خواندن این آیه، فهمیدند که امام سجاد (ع) برای انتقام نمی رود، امام سجاد(ع) به در خانه آن مرد ناسزاگو رسید و صدا زد و به حاضران فرمود: به او بگویید علی بن حسین (ع) است . او به گمان آنکه امام سجاد(ع) برای تلافی آمده، خود را آماده ستیز کرد و بیرون آمد، امام سجاد (ع) به او فرمود:«برادرم!تو ساعتی قبل نزد من آمدی و آنچه خواستی به من گفتی، پس اگر آنچه گفتی در من هست، از درگاه خدا در مورد آنها طلب آمرزش می کنم و اگر در من نیست، خدا تو را بیامرزد.» روایت کننده گوید: آن مرد گستاخ آنچنان در برابر سخنان مهرآمیز امام، تحت تأثیر قرار گرفت که بین چشمان آن حضرت را بوسید و گفت: آری آنچه گفتم در شما نبود و اعتراف می کنم که خودم به آنچه گفتم سزاوارترم.(1)

____________

1- ارشاد مفید (ترجمه شده )، ج ۲، ص ۱۴۶ به نقل از سایت مرکز جهانی اطلاع رسانی آل‌البیت (ع)