اصحاب رسول اکرم(ص) که مردان مؤمنی بودند، حالتی در خود دیدند و دغدغه‌ای در آنها پیدا شد که نکند ما منافق باشیم، و خودمان نمی‌دانیم؟ به پیامبر(ص) عرض کردند: یا رسول‌اله! ما می‌ترسیم منافق باشیم، حضرت فرمود: چرا؟ عرض کردند: برای اینکه وقتی در محضر مبارک شما می‌نشینیم و شما صحبت می‌کنید، موعظه می‌کنید، از خدا می‌گویید، از قیامت می‌گویید، راجع به گناهان و توبه و استغفار سخن می‌گویید، یک حال بسیار خوشی پیدا می‌کنیم، ولی بعد که از حضور شما مرخص می‌شویم، و مدتی با زن و بچه‌مان می‌نشینیم، می‌بینیم که حالمان برگشت، باز همان آدم اول شدیم. یا رسول‌الله! آیا این نفاق نیست؟ حضرت فرمود: نه این نفاق نیست. نفاق دورویی است. این «دو حالتی» است. انسان گاهی روحش اوج می‌گیرد و بالا می‌رود، و گاهی روحش پایین می‌آید. البته شما وقتی پیش من هستید و این حرف‌ها را می‌شنوید، قهراً چنین حالتی پیدا می‌کنید. سپس فرمود: اگر به آن حالتی که پیش من هستید باقی بمانید، و از آن حال خارج نشوید، می‌بینید ملائکه می‌آیند و با شما مصافحه می‌کنند و شما بر روی آب می‌توانید راه بروید بدون اینکه فرو بروید! (1)

____________

1- اصول کافی، ج 2، ص 424