کاستن از لذت‌هاي مادي پیش‌شرط رسیدن به لذت‌هاي معنوی
ما يک سلسله لذت‌هاي معنوي داريم که معنويت ما را بالا مي‌برد. براي کسي که اهل تهجد و نمازشب باشد، جزء صادقين و صابرين و مستغفرين بالاسحار باشد، نماز شب لذت و بهجت دارد.
آن لذتي که يک نفر نمازشب خوان حقيقي و واقعي از نماز شب خودش مي برد، از آن استغفرالله واتوب اليه‌ها مي برد، از آن العفو گفتن‌ها و ياد کردن و دعا کردن‌هاي حداقل چهل مؤمن مي برد و آن لذتي که از آن يارب يارب گفتن‌ها مي برد را هيچ وقت يک آدم عياش که در کاباره‌ها مي گردد، احساس نمی‌کند. لذت آن نماز شب خوان خيلي عميق‌تر، نيرومندتر و نشاط
بخش‌تر است.
ولي اگر ما خودمان را غرق در لذات مادي دنيا بکنيم، مثلا سرشب بنشينيم دور هم و شروع کنيم به گفتن و خنديدن و فرضا غيبت هم نکنيم که حرام است، صرفا شوخي‌هاي مباح بکنيم و بعد هم سفره را پهن کنيم و آن‌قدر بخوريم که به قول طلبه‌ها حتي اذا بلغ العمامه، به عمامه برسد، نفس کشيدن برايمان دشوار شود، فکر و مزاج خودمان را خسته کنيم و بعد مثل يک مرده بيفتيم در رختخواب، آيا دراين صورت توفيق پيدا مي کنيم سحر از دو ساعت مانده به طلوع صبح بلند شويم و بعد، از عمق روح خودمان يارب يارب بگویيم؟
اساسا بيدار نمی‌شويم و اگر هم بيدار بشويم درست مثل مستي که چند جام شراب خورده است، تلوتلو مي‌خوريم.
پس اگر انسان بخواهد لذت‌هاي معنوي و الهي را در اين دنيا درک کند، چاره اي ندارد جز اينکه از لذت‌هاي مادي و جسماني کسر بکند.
* شهید مطهری، حق و باطل، صص 171 و 271