انسان هر چیزی را که متعلق به خودش است با چشم تحسین و اعجاب نگاه می‌کند... انسان غریزه حب به ذات دارد، به خودش بیش از هر چیز و هر کسی علاقه‌مند است، همیشه خودش را و آنچه وابسته به خودش است با عینک خوش‌بینی می‌نگرد. یعنی درباره خودش و آنچه مربوط به خودش است طوری قضاوت می‌کند که دلش راضی شود نه آن طور که حقیقت است. انسان اخلاق بد خود را خوب می‌پندارد و اعمال ناپسند خود را پسندیده. قرآن کریم می‌فرماید: آیا پس آن کس که آراسته شد در نظرش عمل بدش، مثل آن کس است که چنین نیست و بد را بد و خوب را خوب می‌بیند؟ (۱)

____________

1- بیست گفتار، شهید مرتضی مطهری(ره)، ص 196