آمارهای بانک جهانی از کاهش ۳۷ درصدی فقر مطلق در ایران طی سال‌های 2021 و 2022 خبر داده است.

به گزارش ایرنا، جدیدترین آمار منتشرشده از سوی بانک جهانی نشان می‌دهد فقر مطلق در ایران طی سال‌های 2021 و 2022 کاهش قابل ‌ملاحظه‌ای داشته است.

این نهاد بین‌المللی فقر مطلق را بر پایه درآمد روزانه دو دلار و 15 سنت برای هر نفر (بر اساس شاخص برابری قدرت خرید به قیمت ثابت سال ۲۰۱۷) تعریف کرده است و این رقم حداقل مبلغی است که یک نفر برای تأمین نیازهای ضروری زندگی خود به آن نیاز دارد.

بر این اساس در آخرین سال عملکرد دولت حسن روحانی (۱۳۹۹ مطابق با ۲۰۲۰) نسبت جمعیت دارای فقر مطلق به کل جمعیت در ایران هشت دهم درصد بوده است اما این رقم در سال نخست فعالیت دولت رئیسی (۱۴۰۰ مطابق با ۲۰۲۱) به هفت دهم درصد و در سال دوم فعالیت دولت رئیسی (۱۴۰۱ مطابق با ۲۰۲۲) به نیم درصد کاهش یافته است.

بدین‌ترتیب فقر مطلق در ایران طی دو سال متوالی در دولت سیزدهم کاهشی بوده و نسبت جمعیت دارای فقر مطلق به کل جمعیت در این دولت مجموعا ۳۷ درصد کمتر از سال ۲۰۲۰ یعنی سال آخر فعالیت دولت قبل بوده است.

نرخ نیم درصدی فقر مطلق در ایران، کمترین نرخ ثبت‌ شده برای این شاخص طی پنج سال گذشته بوده است.

 در سال ۲۰۱۷ نسبت جمعیت دارای فقر مطلق در ایران به کل جمعیت سه دهم درصد بوده که این رقم تا سال ۲۰۲۰ روندی کمابیش صعودی را طی کرده در این سال به هشت دهم درصد رسیده بود.

بانک جهانی دی‌ماه سال قبل هم در بررسی خود از وضعیت فقر و رفاه ایران در سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰، این دهه را یک دهه از دست رفته از نظر رشد اقتصادی توصیف و تاکید کرد: در این دهه فقر از ۲۰ درصد به 28 و یک دهم درصد افزایش پیدا کرد و 40 درصد جمعیت ایران در معرض فقر قرار گرفتند.

بر اساس آن گزارش، از زمان وقوع انقلاب اسلامی ایران پیشرفت‌های چشمگیری در زمینه کاهش فقر به ثبت رسانده است؛ اما در دهه گذشته نزدیک به ۱۰ میلیون ایرانی با فقر مواجه شده‌اند.

 طی سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰ بخشی از جمعیت ایران که زیر خط فقر بین‌المللی برای کشورهای با درآمد متوسط رو به بالا قرار دارند، هشت و یک دهم درصد افزایش یافته است.

این گزارش همچنین تاکید دارد که در شرایط فعلی زمینه مساعدی برای رسیدگی به نابرابری‌ها فراهم است. نتایج مثبت اجتماعی در زمینه فقرزدایی گواهی بر اثربخشی آنها به عنوان ضربه‌گیر در برابر نوسانات برنامه‌های حمایت اقتصادی است. 

کمک به کشاورزان در جهت انطباق با خشکسالی مداوم و ایجاد فرصت‌هایی برای افرادی که متمایل به خروج از بخش کشاورزی هستند، زمینه‌ساز جلوگیری از تعمیق شکاف درآمدی بخش‌های روستایی و شهری خواهد شد.

 همچنین توجه به رفع نابرابری‌های درآمدی با منشأ جنسیتی و افزایش زنان به حضور در بازار کار در رفع نابرابری‌ها و افزایش رشد اقتصادی مؤثر خواهد بود.