معاریو می‌نویسد: تحلیل محتوای شبکه‌های اجتماعی نشان می‌دهد که ترس از واکنش ایرانیان بر گفتمان عمومی اسرائیل حاکم شده و بارزترین آن احساس ترس است. حضور کمتر مردم در فضاهای عمومی، در تفریحات، پارک‌ها نیز مشاهده می‌شود. در واقع ایرانی‌ها قبلاً پیروز شده‌اند. با تجزیه و تحلیل اثربخشی تهدید خود، آنها قبلاً به آنچه می‌خواستند رسیده‌اند. آنها گفتمان عمومی ما را کنترل می‌کنند، موفق می‌شوند الگوهای رفتاری ما را تغییر دهند، بحث را در شبکه‌ها ایجاد می‌کنند. از نظر عملکرد- آنها کار خود را انجام داده‌اند. سؤال اینجاست که آنها چگونه توانسته‌اند این‌گونه بر ما تاثیر بگذارند؟ 
اگر لحظه‌ای شرایط را تحلیل کنیم، ایرانی‌ها کاری که ما نمی‌دانستیم انجام نمی‌دهند. ما قبلاً همه چیز را کم و بیش تجربه کرده‌ایم، موشک به شمال و مرکز، موشک ضد‌تانک، پهپاد، جنگ چریکی و.... ما در موقعیتی هستیم که هیچ چیز واقعاً نمی‌تواند ما را غافلگیر کند، پس چه چیز جدیدی در حال حاضر وجود دارد؟ عامل جدید این است که تهدید مستقیماً از سوی ایران می‌آید، این واقعیت که ایران در شرف حمله است، سطح بالایی از عدم اطمینان را برای ما ایجاد می‌کند. و این سخت‌ترین کار برای ماست. بلاتکلیفی از آنجا ناشی می‌شود که ما هنوز با چنین وضعیتی مواجه نشده‌ایم که ایران ادعا کند در 48 ساعت آینده به ما حمله خواهد کرد؟
این تفاوت بین ترس و اضطراب است، ما از یک رویداد فیزیکی می‌ترسیم مانند ببری که به سمت ما می‌دود و وقتی ببر به سمت دیگری می‌چرخد - ترس متوقف می‌شود. اضطراب داستان دیگری است. اضطراب ترس از چیزی است که در واقعیت فعلی ما وجود ندارد. بزرگ‌ترین ترس، عدم اطمینان است. این حذف در دمشق نیست که نتیجه منفی خواهد داشت، بلکه واکنش ما پس از حذف مشخص می‌کند که دشمن چه واکنشی نشان خواهد داد. اسرائیل به طور کلی مانند یک توله سگ ترسیده رفتار می‌کند که پارس می‌کند و سپس می‌دود تا پشت یک بوته پنهان شود. 
در این زمان مهم است که تصمیم گیرندگان «کتاب درسی» بازدارندگی را از قفسه گرد و غبار بیرون بکشند. به نظر می‌رسد که ما اصل مفهوم را فراموش کرده‌ایم. بازدارندگی از دو بخش تشکیل شده است: قابلیت‌های نظامی چشمگیر- که ما تعداد زیادی از آنها را داریم. و نشانه‌ای به طرف مقابل که از اعمال زور نمی‌ترسی. مشکل این است که در حال حاضر تمام اقداماتی که اسرائیل انجام می‌دهد یک پیام روشن به طرف مقابل می‌دهد: ما از واکنش می‌ترسیم. 
در واقع ایران عاقلانه عمل می‌کند و ما را در تعلیق نگه می‌دارد. او می‌بیند که برای او کار می‌کند. جنگ روانی «استفاده برنامه‌ریزی شده از تبلیغات و سایر عملیات روانی است که هدف اصلی آن تأثیرگذاری بر احساسات دشمن است». ایران از زور استفاده نمی‌کند، بلکه فقط از یک دستکاری روانی موفق استفاده می‌کند، به این معنی که این کشور است که قوانین بازی را دیکته می‌کند، در حالی که در این ‌جا ما کل اسرائیل را در وحشت داریم و درگیر سناریوسازی هستیم.
از سوی دیگر وقتی در وحشت دیوانه‌وار هستیم، دشمن می‌داند که این بهترین شانس اوست. شما باید چیزی در مورد ترس بفهمید. این بدوی‌ترین احساسی است که وجود دارد، که با بیشترین سرعت ممکن گسترش می‌یابد. و به محض اینکه ترس نواحی عقلانی ذهن ما را فرا گرفت- به رفتارهای بقا بر می‌گردیم. این وضعیت ایده‌آل برای دشمن ما است، این موقعیتی است که راحت‌ترین حالت ممکن است ما را تهدید کند. این نیز علت تعلل ایران در پاسخگویی است. تا نگرانی و استرس خود را به اوج برسانیم. طنین اضطراب و تنش ما، برای ایرانیان خود یک پیروزی است.
در همین حال، «ایلان زالایات» تحلیلگر حوزه سیاسی و امنیتی مرکز مطالعات امنیت داخلی رژیم صهیونیستی، با اشاره به هراس در سرزمین‌های اشغالی نسبت به واکنش قریب‌الوقوع ایران نوشت: هنوز پاسخی دریافت نشده است. اما آنچه ساختار امنیتی اسرائیل آن را پیش‌بینی نکرده بود، وحشت و هراس عمومی نسبت به واکنش ایران است و دلیل آن فقدان اعتماد نسبت به این امر است که دولت اسرائیل از تو دفاع خواهد کرد.