آرش فهیم
چهل و دومین جشنواره فیلم فجر، در کنار برخی نقاط ضعف، اما امسال دو نقطه قوت بارز داشت؛ اول تنوع ژانری و موضوعی کم‌نظیر بود و می‌توان گفت غیر از ژانر وحشت، می‌شد تقریبا در همه گونه‌های سینمایی در این جشنواره فیلم دید. دوم و مهم‌تر، معرفی نسل جدیدی از فیلمسازان مستعد و توانمند است.
برخلاف نظر برخی افراد که از کمبود اسامی بزرگ و مطرح در ویترین جشنواره امسال انتقاد می‌کردند اما باید گفت که این کمبود باعث خیر شد، چون مانند سال‌های اخیر، فیلمسازان جدید و جوان، نقطه قوت جشنواره بودند و برترین فیلم‌های جشنواره فجر چهل و دوم نیز غالبا فیلم اولی‌ها بودند.
از جمله «پرویزخان» اولین ساخته علی ثقفی که فیلمی حماسی و ملی در پیوند یک مسابقه فوتبال با مسائل مربوط به انقلاب و دفاع مقدس و با ساختاری استاندارد و سنجیده است. «پرویزخان» در عین اینکه فیلمی فاخر و ملی است اما مردم‌پسند است و برای مخاطب عام و نیازمند به سرگرمی هم لذیذ خواهد بود.
«مجنون» نیز جزو فیلم اولی‌های این دوره از جشنواره فجر و یکی از خوب‌های این جشنواره است که با محوریت شهید زین‌الدین ساخته شده. مهدی شامحمدی در نخستین فیلم سینمایی‌اش کار بزرگی کرده و یک روایت نفسگیر و پر از صحنه‌های عظیم جنگی را به تصویر کشیده است. فیلمی که از نظر فنی و ساختاری در تراز بالایی قرار دارد.
«آپاراتچی» نیز اولین فیلم سینمایی قربانعلی طاهرفر است که یک کمدی‌ تمیز و خوش‌ریتم است و جنبه‌های تاریخی و اعتقادی مورد نظر فیلمساز، به طور غیرمستقیم و بدون شعارزدگی و در ساختار درام تجلی یافته است. فیلم «آپارتچی» به رغم برخی اشکالات کوچک اما فیلم دلنشین و تأثیرگذاری است.
جواد عزتی این بار با کارگردانی «تمساح خونی» به علاقه‌مندان فیلم‌های کمدی هدیه داده است؛ یک کمدی اکشن و به اصطلاح، بزن و بکوب با درونمایه‌ای نسبتا اخلاقی.
«بی‌بدن» نخستین فیلم مرتضی علیزاده نیز از آثار نسبتا خوب در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر است. این فیلم که از ساختاری قابل قبول برخوردار است، با دیدگاهی جدید به موضوع قصاص پرداخته است. از این نظر که در این فیلم برخلاف نمونه‌های مشابه، موضع فیلم در کنار خانواده مقتول است و حق قصاص را برای ایشان مطرح می‌کند.
«باغ کیانوش» به کارگردانی رضا کشاورز به نظر من بهترین فیلم کودک و نوجوان در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر است که روایتی جذاب از دوران دفاع مقدس را مخصوص گروه‌های سنی پایین‌تر فرآوری کرده است.
«آبی روشن» دومین فیلم بابک خواجه پاشا هم فیلمی است که مخاطب را به سفری معنوی و عاطفی می‌برد و در فضایی متفاوت و در طبیعتی بکر، با عشق به امام هشتم(ع) پیوند می‌زند. امیر ابیلی و داوود گنجه‌ای، فیلمنامه‌نویسان جوان «آبی روشن» توانسته‌اند یک فیلمنامه مذهبی بدون شعارزدگی بنویسند. همچنین فیلم «پروین» یک گام رو به جلو در کارنامه محمدرضا ورزی است و نمایشی چشم‌نواز از زندگی پروین اعتصامی ارائه می‌دهد.
البته تمامی این فیلم‌ها مثل سایر آثار چهل و دومین جشنواره فیلم فجر، دچار ضعف و کاستی در فیلمنامه هستند. ان‌شاءالله موقع اکران عمومی، به طور مفصل به این مسئله و سایر جنبه‌های این آثار خواهیم پرداخت.