از شاهکارهای سیاسی مرحوم سید حسن مدرس نقل می‌کنند که در همان دوره، یک موجی پیدا شده بود - که هر چند وقت یک بار هم پیدا می‌شود و آن وقت این موج شدیدتر از امروز بود- که ما باید لغات بیگانه (به قول اینها) را از زبان فارسی بیرون بریزیم و اصلًا نباید هیچ لغت عربی در زبان ما وجود داشته باشد. 

این موج در مجلس هم راه پیدا کرده بود و می‌خواستند آن را به صورت یک قانون دربیاورند. مرحوم مدرس با این فکر مبارزه می‌کرد. 

گاهی یک شوخی، یک متلک، یک هو کردن اثرش از چند برهان بیشتر است. گفته بود بسیار خب، حالا ببینیم چی می‌‏شِد! (به قول خودش؛ اصفهانی بود) و چه از آب درمی‌آید! 

رو کرده بود به رئیس‌مجلس و گفته بود آقای رئیس ‌مجلس! اسم من حسنِس، اسم جنابعالی هم حسینِس. حالا این اسم‌ها را می‌خواهند تبدیل کنند به فارسی. پس من می‌شوم «نیک»، حسین هم که تصغیر حسن است می‌شود نیکچه، پس بعد از این من نیکم شما نیکچه، مثل دیگ و دیگچه! 

چند تا از اینها را با همدیگر جور کرد، مجلس خندید و لایحه با همین [شوخی] از بین رفت.

* استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج۶، ص۱۹۵