کشتی آزاد پس از چند سال در سطح کادر فنی دچار تغییرات اساسی شد و پژمان درستکار جای خود را به محسن کاوه داد، این تغییر حتما با تغییراتی که در راه هستند، همراه خواهد بود و تیم مای کشتی آزاد در سال المپیکی از حیث فنی حتما از لحاظ کیفی شکل و شمایل دیگری خواهد داشت که اهالی ورزش امیدوارند به نفع کشتی و در مسیر تداوم افتخار آفرینی ورزش اول کشورمان باشد. 

این راست است که فوتبال پرطرفدارترین رشته ورزشی ماست و نگاه و توجه اکثریت قاطع دوستداران ورزش را به خود جلب کرده است، اما همه می‌دانیم که رشته‌ای که در عرصه‌های بین‌المللی از حیث ورزشی برای ما آبروداری می‌کند و با خلق افتخارات بزرگ در میادین جهانی و المپیکی دل یک ملت را شاد می کند و غرور ملی را موجب می‌شود، ورزش کشتی است. این است که هر گام و حرکتی در این رشته باید با دقت و وسواس تمام چهره بندد، چرا که در این‌جا بیش از هرجای دیگر پای سوابق روشن و تاریخی کشتی و همچنین غرور ملی و احساسات و عواطف مردمی در گستره یک ملت مطرح است. 

بدون تعارف ورزش کشور ما در رده قهرمانی هنوز که هنوز است 

«تک رشته»‌ای است و روی کاکل کشتی و فقط کشتی می‌چرخد. البته با این حرف اصلا منظورمان این نیست که در رشته‌های دیگر هیچ حرفی برای گفتن نداریم و آن رشته‌ها ول معطل هستند و خودمان را بیخودی معطل آنها کرده‌ایم. این حرف یا از سر بی‌انصافی و بیمار دلی است یا به دلیل عدم شناخت از ورزش ایران و توانایی‌های بالقوه و استعدادهای نهفته در آن. بلکه اتفاقا حرف ما این است که باید با کار و تلاش بی‌امان و خستگی‌ناپذیر و برنامه‌ریزی حساب‌شده و مدبرانه‌، زمینه را چنان فراهم آورد که رشته‌های مستعد دیگر نیز موفقیت‌ها و پیشرفت خود را از حالت «گهگاهی» و «جرقه»‌ای به یک روند و روال طبیعی تغییر دهند و ایران عزیز به یک کشور «صاحب ورزش» تبدیل کرد. زمینه‌ای که اصلا مهیا نیست و وضعیتی که با ورزش ما با آن فاصله‌ای طولانی وبعید دارد.

 انتظار همه دوستداران ورزش این است که اولا به وضع فعلی بسنده نشود و دلخوش به افتخار‌آفرینی‌های کشتی نباشیم و مدیران ورزش کم‌کاری‌ها و غلط‌کاری‌ها و انفعال و وادادگی‌های مدیریتی را به ضرب افتخارآفرینی و آبروداری کشتی، پنهان نکنند و بر آن ماله نکشند و ثانیا برای به حرکت در آوردن چرخ‌های متوقف و یا خیلی کند ورزش، هرچه سریع‌تر و با شهامت و تدبیر، دست به کار شوند و بیش از این عمر و وقت ورزش و اهالی ورزش را به ملاحظه‌کاری و تعارف و مماشات هدر ندهند. انصاف این است که سهم و حق ورزش ایران خیلی بیشتر از این‌هاست و سقف پرواز و اوج آن بسیار بلندتر از آنی است که در آن متوقفش کرده و بال پروازش را بسته‌اند. اگر از افعال مجهول و سوم شخص استفاده می‌کنیم زیرا چنان‌که بارها نوشته و تاکید کرده‌ایم وضعیت ورزش و حرکت کند ورزش، به هیچ وجه امری طبیعی و اجتناب‌ناپذیر نیست‌، بلکه این وضعیتی است که برای ورزش به وجود آورده‌اند و این جفایی است که در حق آن روا می‌دارند. ورزش ایران چنان‌که بارها نوشته و تاکید کرده‌ایم و آن چنان‌که اکثریت قریب به اتفاق کارشناسان به آن معتقدند و بارها مطرح کرده‌اند، دارای توانایی‌های بالقوه و ظرفیت‌های پنهان برای پیشرفت و قوی‌تر شدن دارد، اما عوامل و عناصری از درون برای رسیدن به جایگاه و ماندن در مقام‌ها و یا کسب منافع و استفاده شخصی از مواهب آن یا آلوده کردن آن به سیاسی کاری و... نفس آن را گرفته و بال‌های پرواز آن را بسته‌اند و اجازه رهایی آن را از مشکلات ساختگی وساختاری (و نه ذاتی وطبیعی ) نمی‌دهند. آنها به خاطر منافع شخصی و اهداف باندی و سیاسی خود با افکار کوچک و حقیر خود اجازه نمی‌دهند ایران قوی، «ورزش قوی» داشته باشد. 

این است که بارها و علی‌الخصوص در این دوسه ماهه اخیر نوشته‌ایم تغییرات مدیریتی (در سطح وزیر) حتما با تحولات ملموس و بهبود حال و هوای ورزش منجر شود. این اتفاق هم نمی‌افتد ورزش از هزار درد و آفتی که به آن مبتلایش کرده‌اند، و در سطوح و رده‌های مختلف و رشته‌های گوناگون هم موجب آزار علاقه‌مندان و دوستدران ورزش شده، نجات پیدا نمی‌کند، مگر آنکه مدیریت جدید ورزش مرد و مردانه آستین همت بالا زده و مماشات و تعارف و ترس را کنار گذاشته و شجاعانه و مدبرانه، در ورزش تحول بایسته و اصلاحات انقلاب‌گونه را رقم بزند...