«سوئلا بریورمن»، وزیر کشور انگلیس دیروز در حالی به خاطر تجمعات مذکور و حواشی آن برکنار شد، که توضیح روشنی در این باره داده نشده است. ادعا شده او برکنار شد، چون «اظهارات تندی علیه تظاهرات ضد اسرائیلی داشت و خواستار لغو این تحرکات شده بود». یا این که او گفته بوده «پلیس با این افراد مماشات می‌‌کند و این تجمعات، راهپیمایی‌های نفرت‌پراکن از سوی اوباش است».

این توجیهات، پوشش ماجراست. به نظر می‌رسد ماجرا عمیق‌تر از این حرف‌هاست؛ این که انگلیس نه فقط در برابر تظاهرات بی‌سابقه ضدصهیونیستی غافلگیر شده، بلکه غافلگیری مهم‌تر، در قبال شبکه توانمندی است که توانسته، چنین تظاهرات گسترده‌ای را سازمان دهد و در آینده هم می‌تواند بر پا‌کننده اعتراضات مشابه باشد.

هر چند برخی مقامات انگلیسی سعی کردند با نسبت دادن سازمان‌دهندگان راهپیمایی به ایران، اذهان را از واقعیت ماجرا منحرف کنند، اما بهتر از هر کس می‌دانند که هیچ ردّی از ایران -جز نفوذ عمیق معنوی و فرهنگی، به عنوان حامی واقعی ملت مظلوم فلسطین- وجود ندارد.

شگرد انگلیسی‌ها درباره انتساب تظاهرات لندن به ایران و کاستن از بار روانی ماجرا، شبیه همان شگردی است که صهیونیست‌ها در نسبت دادن حمله رعدآسای 7 اکتبر حماس به ایران در پیش گرفتند تا بگویند که از ایران قوی ضربه خورده‌اند و نه فقط گروه مبارز حماس در منطقه محاصره شده غزه.

کار دومی که بسیج چند صد هزار نفری لندن(!) با راهپیمایی‌های اخیر انجام داده، ایجاد تراز‌های ارزیابی تازه در زمینه قدرت بسیج‌گری سیاسی و رسانه‌ای است و طبیعتا رسانه‌های فارسی زبان ضدایرانی مانند BBC، VOA، اینترنشنال، و منوتو را زیر سؤال جدی می‌برد.

سؤال مهم و چالش‌برانگیزی که پدید آمده، این است: اگر تراز کفایت و کارآمدی، بر پا کردن تظاهرات‌های 500 هزار نفری با کمترین امکانات سیاسی و رسانه‌ای است، پس گروه‌های ضدایرانی مستقر در انگلیس و شبکه‌های ماهواره‌ای که در لندن با صد‌ها میلیون دلار هزینه میزبانی شوند، در طول این همه سال چه غلطی می‌کرده‌اند و چرا نتوانستند یک تجمع چند هزار نفری در تهران یا حتی لندن، علیه جمهوری اسلامی راه بیندازند.

شبکه بهایی «منوتو» اولین قربانی این چالش سخت بود که خبر تعطیلی قریب‌الوقوع آن اعلام شد و احتمالا به زودی، نوبت اینترنشنال، BBC، VOA و رادیو فردا و... هم خواهد شد.

در عین حال قربانی کردن شبکه مزدورانی مثل منوتو و اینترنشنال، کارفرمایان آنها در MI6 و MI5 انگلیس، و شاباک و موساد در تل‌آویو را از زیر علامت سؤال بزرگ خارج نمی‌کند: این که چرا از تحولات غافلگیر‌کننده در بستر اطلاعاتی و امنیتی جا می‌مانند و بموقع، پیش‌بینی نمی‌کنند و هشدار نمی‌د‌هند؟!

این روزها جا دارد سفر دو ماه قبل وزیر اطلاعات اسرائیل به لندن را به یاد بیاوریم که با جمع کردن برخی از همین مزدوران رسانه‌ای، چه شلتاق‌هایی می‌کرد و چه آرزوهایی برای آشوب در ایران (اواخر شهریور) می‌پروراند، اما حالا هفته‌هاست در تاریکخانه اسرائیل، گم و گور شده است.