دو هفته است که غزه تاریک است، روزها می‌آید، اما روز و شب تاریک است. دو هفته است که در غزه فقط بوی انفجار است و بوی خون، هوا تاریک است. 

دو هفته است که از غزه جز صدای وحشت بمباران، ناله، گریه و ماتم چیزی شنیده نمی‌شود.

دو هفته است که لودرها از زیر آوار بمباران جز پیکر‌های خونین نیمه جان و بی جان چیزی بیرون نمی‌آورند.

غزه امروز آخر دنیاست، آخر دنیایی است که غرب مدرن با هزار ادعای انسانیت و حقوق بشر ناظر و حامی آن است. دو هفته است که جهان پیکر بی‌جان صدها کودک چند روزه و چند ماهه را می بیند و فقط به یک تأسف بسنده می‌کند. تهیه‌کنندگان فیلم‌های هولوکاست یهودیان امروز کجایند تا هولوکاست کودکان فلسطینی در غزه را به تصویر بکشند!

هولوکاست غزه یک فیلم نیست، یک واقعیت است. 

صحنه‌هایی از پدر و مادری که اجساد فرزندان خود را در کیسه حمل می کنند، پدری که روبه‌روی جسد نوزادش زانو زده، مادری که با نوازش  اجساد دخترش، دریا دریا اشک می ریزد، کودک 3 ساله‌‌ای که بغض تنهایی‌‌اش در گوشه بیمارستان در آغوش پرستار می ترکد، این‌ها فیلم نیست، این‌ها صحنه‌های زندگی 2 میلیون و 200 هزار نفر در روز و شب غزه است.  

حدود 4 هزار شهید، 14 هزار زخمی و صدها هزار آواره نتیجه دو هفته بمباران غزه توسط جنگنده‌های صهیونیستی با حمایت تمام قد واشنگتن است. حمایتی که به قیمت جان هزاران زن و کودک تمام شده و این نامردمان «دست خون‌آلود را در پیش چشم خلق پنهان می‌کنند.»