روزی پسر عموی امام سجاد(ع) در برابر آن حضرت ایستاد و در میان جمع به ایشان ناسزا گفت. حضرت سکوت کردند و پاسخی ندادند، بعد از رفتن آن مرد، حضرت به اطرافیان خود فرمودند: شما گفته‌های این مرد را شنیدید، اکنون با من بیایید تا پاسخ مرا نیز بشنوید! آنها گفتند: می‌آییم، ما نیز دوست داریم پاسخ او را بدهیم، همگی به مقابل شخص فحاش رفتند. امام سجاد(ع) به خادم خانه فرمودند: به صاحب‌خانه بگویید علی‌ابن‌الحسین(ع) منتظر او است. شخص فحاش بیرون آمد. اما حضرت به جای فحاشی با نرمی فرمودند: برادر! تو اندکی پیش نزد من آمدی و هر آنچه خواستی گفتی، اگر آنچه گفتی در من هست، هم‌اکنون از خداوند آمرزش می‌طلبم، و اگر در من نیست، از خدا می‌خواهم تو را بیامرزد. مرد شرمنده شد و پیشانی امام سجاد(ع) را بوسید و عرض کرد: من چیزهایی را گفتم که در شما نبود و خودم به آنچه گفتم سزاوارترم! همراهان امام نقل می‌کنند که ایشان در بین راه آیه 134 سوره آل‌عمران را تلاوت می‌کردند پرهیزکاران، همان‌ها که در توانگری و تنگدستی، انفاق می‌کنند، و خشم خود را فرو می‌برند، و از خطای مردم در می‌گذرند، و خدا نیکوکاران را دوست دارد. (1)
____________
1- بحارالانوار، ج 46، ص54