امام حسین(ع) «قیس ابن مسهر صیداوی» را با نامه و پیامی به کوفه فرستاد. این در حالی بود که هنوز خبر شهادت مسلم به امام نرسیده بود. قیس مردی شجاع و از مخلصین اهل بیت بود. در میان راه گروهی از مزدوران ابن زیاد راه را بر او بستند و خواستند او را بازرسی کنند. قیس نامه امام حسین(ع) را بیرون آورد و پاره کرد تا نیروهای ابن زیاد از مضمون آن مطلع نشوند. او را نزد ابن زیاد آوردند و پرسید: نامه از چه کسی به چه کسی بود؟ قیس گفت: از حسین بن علی به جماعتی از کوفیان که نامشان را نمی‌دانم. ابن زیاد با غضب گفت: به خدا سوگند آزاد نمی‌شوی مگر اینکه نام آنها را فاش کنی یا بر بالای منبر رفته و حسین ‌ابن علی و پدرش را لعن کنی و ‌الا با شمشیر قطعه قطعه‌ات می‌کنم. قیس شرط دوم را پذیرفت و در مسجد اعظم کوفه بر بالای منبر رفت و پس از حمد و ثنای خداوند و درود بر فرستاده او پیامبر اکرم(ص) برای امام علی و حسن و حسین(علیهم‌السلام) طلب رحمت کرد و بر عبیدالله و پدرش و سرکشان بنی امیه لعنت نمود. پس گفت: ای مردم! من فرستاده حسین(ع) به سوی شما هستم و او در فلان مکان است پس به سوی او روید و او را یاری کنید. خبر به ابن زیاد رسید. دستور داد او را از بالای قصر دارالاماره به زمین انداختند و به شهادت رسید.(1)

ـــــــــــــــــــــــ

1- الکامل فی‌التاریخ، ابن اثیر، ج 2، ص 548