عرفان مکتبی درون‌گرا است. در این مکتب، دل از جهان بزرگ‌تر است. یعنی اگر تمام عالم را یک طرف و آنچه را که آنها دل (یعنی همان روح الهی که در هر انسانی دمیده شده است «و نفخت فیه من روحی») می‌گویند، طرف دیگر بگذاریم، دل از همه عالم بزرگ‌تر است. آنها به عالم انسان، صغیر و به دل انسان، کبیر می‌گویند... عرفان براساس درون‌گرایی و دل‌گرایی و توجه به باطن و انصراف از بیرون است، و حتی ارزش بیرون را به عنوان اینکه بشود مطلوب خود، یعنی حق را از جهان بیرون به دست آورد نفی می‌کند.(1)

__________

1- کمال انسان و انسان کامل، شهید مرتضی مطهری(ره)، بینش مطهر، ص 62