ششم ژانویه 2008 در روستایی دورافتاده واقع در کوهستان‌های ناهموار استان ننگرهار در شرق افغانستان، کاروانی از ساکنان محلی با لباس‌های سنتی و طبل‌زنان، برای برگزاری مراسم عروسی راهی روستای داماد می‌شدند. حوالی ساعت 7:30 صبح و در جریان این اتفاق، به ناگاه یک جنگنده آمریکایی مراسم عروسی را بمباران و جشن را به عزا تبدیل کرد. اگرچه آمارهایی رسمی از کشته شدن 47 نفر حکایت دارند اما منابع محلی به وب‌سایت پرس‌تی‌وی گفتند که بیش از 50 غیرنظامی و کودک در جریان این جنایت به شهادت رسیدند.

پنج‌شنبه، 6 ژوئیه مصادف با 15 تیر، پانزدهمین سالگرد این قتل‌عام است که به گفته گروه‌های حقوق بشر، نشان‌دهنده میراث ترور و آمریکا در کشوری است که به مدت 20 سال، تحت اشغال نظامی آن بود. به گفته ساکنان محلی، این جنگنده آمریکایی چندین بمب خوشه‌ای را به روی حاضران در جشن عروسی پرتاب کرد که اولین بمب، کودکانی را که جلوتر از همه در حال حرکت بودند، مورد هدف قرار داد که طبق اعلام منابع محلی، همه آنها شهید شدند. هدایت یوسف زی، روزنامه‌نگار و شاعر افغانستانی یکی از ساکنان محل این فاجعه ضدانسانی بود که به وب‌سایت پرس‌تی‌وی گفت: این حمله به‌دنبال حملات و جنایات قبلی آمریکا صورت گرفت که با هدف قرار دادن مراسم عروسی، با قربانیان بیشتری از زنان و کودکان همراه بود. در میان کشته‌شدگان این جنایت، حداقل 39 زن و کودک از جمله عروس این مراسم گزارش شد. همه آنها در یک آرامگاه و در کنار یکدیگر به خاک سپرده شدند. 

به گفته یوسف زی، این حمله وحشیانه‌بار دیگر چهره واقعی آمریکایی‌ها را آشکار کرد. در پی این جنایت، حامد کرزی رئیس‌جمهور وقت افغانستان، یک کمیسیون تحقیقاتی 9 نفره متشکل ازمقامات وزارت دفاع، سازمان اطلاعات و قانون‌گذاران را تشکیل داد که بررسی‌ها نشان داد قربانیان همگی غیرنظامی بوده و هیچ ارتباطی با القاعده یا طالبان نداشتند. این شاعر افغانستانی همچنین گفت که مقامات آمریکایی در ابتدا کشتن غیرنظامیان در این حمله هوایی را تکذیب کردند اما بعدا به «اشتباه» خود اعتراف کردند. این جنایت دو روز پس از آن رخ داد که یک هواپیمای آمریکایی در شرق ولایت نورستان‌، دو خودرو را هدف قرار داد و مدعی شدند که این خودروها حامل شورشیان بودند. اما درنهایت مشخص شد که 22 غیرنظامی از جمله یک زن و یک کودک در این خودرو حضور داشتند.