این روزنامه در تحلیلی که به قلم «ری تکیه» (عضو شورای روابط خارجی آمریکا) و «روئل مارک گرشت» (افسرسابق سیا) نگاشته شده، خاطر نشان کرد: آمریکای انزواگرا، خلائی را در منطقه خاورمیانه برجای گذاشته که جمهوری اسلامی با هوشمندی از آن بهره می‌برد.

تهران دارای سانتریفیوژهای پیشرفته، یک انباشت فزاینده از اورانیوم غنای بالا و کادری اصیل از فیزیکدانان و مهندسان هسته‌ای است. احتمالا هیچ مانع فنی چشمگیری هم پیش روی نظام مذهبی ایران، برای حرکت به سوی سلاح هسته‌ای وجود ندارد. اتحادهای رو به توسعه ایران با روسیه و چین نیز به پیشرفت هسته‌ای تهران یاری رسانده است.

در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما، همزمان با سرعت گرفتن برنامه هسته‌ای ایران، آمریکا و اروپا تحریم‌های فراوانی را علیه ایران وضع کردند که گاهی نیز با همراهی چین و روسیه انجام می‌شد. امروز، شرایط ژئوپلیتیک و همچنین محاسبات هسته‌ای مبتنی بر سیاست واقعی، برای جمهوری اسلامی بسیار دوستانه‌تر است. حمله روسیه به اوکراین روشن کرد که پوتین علاقه‌ای به نظم جهانی تحت رهبری اروپا و آمریکا ندارد. چین نیز از موقعیت «سهامدار مسئول» در سامانه تجاری لیبرال، عقب‌نشینی کرده، تلاش دارد نسخه خود برای ایجاد محدوده همکاری و توسعه شرق آسیا را پیاده کند.

این ائتلاف تجدید نظرطلب، تنهایی راهبردی ایران را به پایان رسانده است. روسیه، چین و ایران همگی خواهان زایل کردن قدرت آمریکا هستند. آنها درک می‌کنند که برای دستیابی به اهداف مشترک، نیاز دارند به یکدیگر در بخش‌های نظامی و اقتصادی کمک کنند. ایران به همین دلیل، فنآوری پهپاد و توپخانه به روسیه می‌دهد. به سختی می‌شود باور کرد که چنانچه تهران کاستی‌ای در مهندسی هسته‌ای داشته باشد، روسیه‌ای که آماده تحویل جنگنده‌های پیشرفته Su-35 و سامانه‌های دفاع هوایی پیشرفته‌تر به ایران است، از ارائه تجارب و فن‌آوری هسته‌ای به نظام اسلامی ایران رویگردان شود.

برای زمانی دراز، نهادهای سیاست خارجی غرب، این آرامش خاطر را داشتند که روسیه و چین خواهان یک ایران هسته‌ای نیستند. اما ولادیمیر پوتین هیچ مشکلی با بروز یک بحران هسته‌ای در خاورمیانه نخواهد داشت. بیست سال است که دولت‌های آمریکا تاکید کرده‌اند که هیچ‌گاه به ایران اجازه دستیابی به سلاح هسته‌ای داده نخواهد شد. هنگامی که ایران این کار را انجام دهد، ته مانده هیبت آمریکا در خاورمیانه هم بخار خواهد شد.

به گزارش دیپلماسی ایرانی، در ادامه گزارش وال‌استریت ژورنال آمده است: نیاز چین به نفت خاورمیانه نیز منطقه را آشفته کرده است. شی‌جین‌پینگ، تقریبا هیچ ‌اشاره‌ای به ناخرسندی از جنگ پوتین برای بلعیدن اوکراین نداشته است، جنگی که موجب بی‌ثباتی دومین شریک تجاری چین یعنی اتحادیه اروپایی می‌شود. بمب هسته‌ای ایران[؟!] همچنین می‌تواند خروج آمریکا از خاورمیانه را سرعت دهد.

محمد بن سلمان، ولی‌عهد سعودی، ممکن است انسان بی‌تدبیر و بی‌رحمی باشد اما در پذیرش آشتی با تهران که با میانجیگری چین ساخته و پرداخته شد، سنجش معقولی داشت. او تلاش می‌کند با دوستان ایران نزدیک باشد. امیرنشین‌های کوچک خلیج‌فارس که همیشه تمایل به آرامش و آشتی داشته‌اند، احتمالاً همین راه را با امتیازدهی‌های خود دنبال خواهند کرد. خاورمیانه، بدون حضور آمریکا، خود را سروسامان می‌دهد.

آمریکای انزواگرا، خلائی را در منطقه خاورمیانه برجای گذاشته که جمهوری اسلامی با هوشمندی از آن بهره می‌برد. در تمامی این مانورها، رهبر جمهوری اسلامی ایران نقش دارد؛ چهره‌ای که در دستگاه سیاسی جمهوری اسلامی بالا آمد و کشور خود را در میان انبوه دشمنان مرگبارش رهبری کرد. 

هنگامی که او اخیراً گفت که «آمریکا می‌خواست با استفاده از فشار تحریم، مسئله هسته‌ای را آن‌طور که دلخواه خودش بود، خاتمه دهد اما شکست خورد»، همچون همیشه، سرد ]خونسرد[ و واقع‌گرا بود. این چهره برجسته روحانی، کاری را کرد که تنها حکمرانان بزرگ می‌توانند انجام دهند؛ اینکه با دستی ضعیف [!]، بازی هوشمندانه‌ای انجام داد.