(بدان ای سالک راه خدا!) اگر آخرت هدف، و دنیا وسیله تحصیل آن باشد یعنی هدف زندگی و زیستن در دنیا، تکامل انسان، یعنی ساختن وجودی مناسب با نشئه بعد از دنیا باشد. در این صورت التذاذات دنیوی، تنها وسیله‌ای برای لذت‌های بالاتری است که در جهان دیگر وجود دارد و طلب آنها نیز در طول طلب آخرت قرار دارد. خدا و آخرت، هدف است و زندگی دنیایی، وسیله‌ای برای رسیدن به آن،  این همان چیزی است که هم انبیا و اولیا بر روی آن تاکید کرده‌اند و هم عقل و برهان آن را تایید می‌کند. آنچه به زندگی و هستی ما در دنیا معنا می‌دهد و آن را از پوچی در می‌آورد این است که این زندگی، وسیله‌ای برای یک زندگی دیگر باشد و انسان بتواند در این حیات موقت و پرمشقت دنیایی، حیات کامل الهی را تحصیل کند.
امام زین‌العابدین(ع) در روایت مفصلی می‌فرماید: «دوستی دنیا، سرآمد همه اشتباهات است و دنیا دو نوع است: یکی دنیای بلاغ و یکی دنیای ملعون» یعنی یک دنیا رساننده است و یک دنیا مورد لعن است. دنیای بلاغ دنیایی است که انسان را به مقصد نهایی و هدف اصلی خویش می‌رساند، و وسیله تحصیل آخرت می‌گردد، و دنیای ملعونه دنیایی است که انسان را به کمال خویش ‌نمی‌رساند، فقط عمر آدم را تلف کرده و انسان را متوقف می‌کند (الکافی، ج 2، ص 317) (1)
______________________________________
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 115