سرویس ورزشی-

محمود گودرزی، وزیر ورزش و جوانان در تازه‌ترین صحبت‌های خود درباره عملکرد رشته‌های مختلف ورزشی در بازی‌های آسیایی اینچئون مطالبی را عنوان داشت که گزیده‌ای از آن در ادامه می‌آید:
* اگر بخواهیم ارزیابی مختصری از این مسئله داشته باشیم می‌توانیم فدراسیون‌ها را به سه دسته مطلوب، کم‌تر از حد انتظار و نامطلوب تقسیم‌بندی کنیم. فدراسیون‌های والیبال و کشتی عملکرد بسیار مطلوبی داشتند. همچنین وضعیت ووشو، تکواندو، کاراته، بسکتبال، تیراندازی، تیراندازی با کمان و دوچرخه‌سواری مطلوب بود. رشته‌های هندبال، وزنه‌برداری و شنا کمتر از حد انتظار ظاهر شدند، البته هندبال دستخوش آفتی بود که سالیان دراز بازیکن‌سالاری و اعمال نظر افراد و سازمان‌ها در آن نقش داشت. من هم از تصمیم رئیس فدراسیون در تغییر این رویه حمایت کردم.
*در دوومیدانی به جز تک ستاره‌ها هیچ موفقیتی حاصل نشد و ما هیچ برنامه‌ریزی خاصی ندیدیم. از جودو هم گلایه دارم. اما فوتبال! این رشته تحت تاثیر چندین عامل به این وضعیت دچار شده است.
*پس از جام جهانی اظهارنظر فنی کردم که با تهاجم شدیدی روبه‌رو شد. آن زمان نتیجه تیم ملی در جام جهانی را با دوره‌های قبل مقایسه کردم و گفتم در این دوره هم مانند دوره‌های قبل دو شکست داشتیم که عین واقعیت بود. اما این حرفم به مذاق برخی افراد که از حاشیه فوتبال منافعی دارند خوش نیامد. این کار حاشیه امنی برای فوتبال ملی ایجاد می‌کند که از نقد دور شوند. اتفاقاتی که رخ داد باعث شده که اگر به عنوان مثال یک مربی برای تیم امید انتخاب می‌شود، کسی اجازه نقد کردن نداشته باشد. اگر ما نقد کنیم می‌گویند که وزارت ورزش در فوتبال یا سازمان مستقلی به نام فدراسیون فوتبال دخالت کرده است. اگر هم نقد نکنیم حاصلش این باخت‌های بسیار غیرمنطقی و دور از شأن نام ایران می‌شود.
*فدراسیون فوتبال باید عوامل این ناکامی‌ها را بررسی کند و این فدراسیون باید از تصمیم‌های فردی به خرد جمعی تغییر وضعیت دهد. اگر در حوزه کادر فنی تصمیم‌گیران یا حتی برنامه‌ریزان فدراسیون مشکلی وجود دارد باید تغییر کنند. پافشاری بر یک اشتباه، خود اشتباه بزرگتری است. به نظر من فوتبال جای تجدیدنظر جدی دارد.
* رسانه‌ها این صحبت من را حمل بر دخالت در فوتبال نکنند. هرچند به عنوان متولی ورزش که باید به هیئت دولت و مجلس پاسخگو باشم شاید حق دخالت هم داشته باشم. نمی‌شود در یک محدوده جغرافیایی به نام ایران که اعتبار، فضا، تاسیسات و همه حمایت‌ها از ناحیه دولت است و تلویزیون دولتی فوتبال را تبلیغ می‌کند، دولت در تصمیم‌گیری‌ها حقی نداشته باشد. هرچند اساسنامه‌ها این طور تنظیم شده و ما آن را می‌پذیریم ولی باید پاسخگوی جامعه نیز باشیم. مردم ما از پیروزی خشنود می‌شوند و باخت منطقی را نیز می‌پذیرند اما از باخت غیرمنطقی گلایه دارند و مغموم می‌شوند. ما حق نداریم با خطای خود برای مردم غم و غصه را رقم بزنیم. در فوتبال باید تجدیدنظر صورت گیرد و خود مسئولان فدراسیون باید این کار را انجام دهند و شرایط را به گونه‌ای تغییر دهند که از ظرفیت گسترده فوتبال بیشترین استفاده صورت گیرد.
* در جلسه‌ای با رؤسای فدراسیون‌ها بر همگانی کردن ورزش تاکید کردم و گفتم که از این پس یکی از معیارهای سنجش موفقیت فدراسیون‌ها تعداد مخاطبان آنهاست. اما فوتبال آنقدر مخاطب دارد که نیاز به سنجش آن نیست. ما باید به این هواداران پاسخگو باشیم. باید از این ظرفیت بزرگ حداکثر بهره را ببریم اما متاسفانه این اتفاق نیفتاده است. یکی از علت‌های مهم این مسئله نیز حضور افراد غیرمتخصص در فدراسیون است. فدراسیون باید از مشاوران و حلقه‌های بازخورد دهنده متخصص استفاده کند.