روزه بدون توبه!
عبادت بدون توبه قبول نيست، اول بايد توبه كرد.
گفت: «شستشويى كن و آنگه به خرابات خرام» اول بايد شستشو كرد، بعد وارد آن محل پاك و پاكيزه شد.
ما تا توبه نكنيم، چه عبادتى مى كنيم؟!
ما توبه نمىكنيم و روزه مىگيريم!
توبه نمىكنيم و نماز مىخوانيم!
توبه نمىكنيم و به حج مىرويم!
توبه نمىكنيم و قرآن مىخوانيم!
توبه نمىكنيم و ذكر مىگوييم!
توبه نمىكنيم و در مجالس ذكر شركت مىكنيم!
به خدا قسم اگر شما يك توبه بكنيد تا پاك بشويد و بعد يك شبانه‌روز با حالت توبه و پاكى نماز بخوانيد، همان يك شبانه‌روز به‌اندازه ده سال، شما را جلو مى برد و به مقام قرب پروردگار مىرساند. سوراخ دعا را گم كرده ايم، راهش را بلد نيستيم.
واقعاً توبه بكنيد، بعد خودتان را در يك جوّ و فضاى مقدس مى بينيد، احساس مى كنيد كه لطف و عنايت الهى بر روح شما سايه افكنده است، احساس مى كنيد گروهى از فرشتگان دور شما را گرفتهاند، پاك مىشويد، چون در حالت توبه، انسان خودبينى را از دست مى‌دهد، خود را ملامت مى كند و گناهان خويش را در نظر مى گيرد.
* مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى(آزادی معنوی)
ج ۲۳؛ ص۵۴۹- با تلخیص و ویرایش جزئی