گاهی در کلمات اهل معرفت، تعابیری چون «موت نفس» دیده می‌شود که معنای آن، این نیست که انسان خودکشی کند یا شهوت و غضبش را از بین ببرد، بلکه مراد از موت نفس ادب کردن نفس و به بند کشیدن آن است. از آنجا که حیات نفس در هوای نفس است و اگر هوای نفس از بین برود، حیات نفس نیز از بین خواهد رفت، اهل معرفت این تعبیر را استفاده کرده‌اند که انسان باید نفسش را بکشد، یعنی آن را از هواها و خواسته‌های نامشروع خویش بازدارد. وقتی هوای نفس ادب شود، دیگر به آن هوا نمی‌گویند، بلکه تبدیل به خواسته مشروع و معقول می‌شود که کاملا موافق ادب است.(1)

____________

1- ادب الهی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)، کتاب یکم، ص139