امام علی(ع) فرمود: به خدا سوگند من از دنیای شما مالی فراهم نکرده‌ام و به‌جای این لباس که اکنون کهنه شده است، لباس دیگری آماده نساخته‌ام. اگر اراده کنم، به عسل مصفا و مغز گندم و جامه‌های ابریشمین دست می‌یابم. ولی هیهات که هوای نفس بر من غلبه یابد و حرص مرا به گزینش طعام‌ها بکشاند، در حالی که در «حجاز» یا «یمامه» بینوایی باشد که به یافتن قرص نانی امید ندارد و هرگز مزه سیری را نچشیده باشد، یا شب با شکم انباشته از غذا سر به بالین نهم و در اطراف من شکم‌هایی گرسنه باشند. آیا به همین راضی باشم که مرا «امیرالمومنین» می‌گویند ولی با مردم در سختی‌های روزگارشان مشارکت نداشته باشم؟ مرا برای آن نیافریده‌اند که چون چهارپایان در آغل بسته شده، غذاهای لذیذ به خود مشغولم سازد، غافل از آنکه نداند برای چه فربه‌اش می‌سازند!(1)
____________
1- نهج‌البلاغه- نامه 45