خداوند فرمود: وَتَوَكَّلْ عَلَي اللَّهِ وَكَفَي بِاللَّهِ وَكِيلاً. یعنی انساني كه آشنا نيست و نمي‌تواند خودش را اداره كند و از گذشته و آينده بي‌خبر است بايد وكيل بگيرد. لذا خدا فرمود: خدا وكيل خوبي است و به او توكّل كن!
این توکل و وکیل گرفتن خدا با وكالت‌هاي فقهي يك فرق جوهري دارد. در وكالت‌هاي فقهي, موكّل اصل است و وكيل، فرع؛ اما از آنجایی که توكّل به خدا به ولايت و تولّي برمي‌گردد و روح اين وكالت, همان ولايت است، پس اینجا وکیل، اصل و موکل فرع است؛ یعنی وقتی كه انسان خدا را وكيل قرار مي‌دهد يعني در تحت ولايت خدا قرار مي‌گيرد و كارهایش را به او تفويض مي‌كند. پس در توکل اين‌چنين نيست كه نظير وكالت‌هاي فقهي، موكّل اصل باشد و وكيل فرع باشد.