پسرم احمد هیچ‌وقت نمی‌خواست کسي را از خودش رنجیده‌خاطر کند. يادم هست روزی که می‌خواست به جبهه برود، وقتي ديد پدرش از رفتن او کراهت دارد و بهانه می‌آورد، خيلي محترمانه گفت: «پدر جان، اگه شما صلاح نمي دونيد، جبهه نمی‌رم؛ ولي شما خودتان بايد پاسخ امام زمان رو بديد. من ديني به عهده‌دارم که بايد انجام بدم.»

پدرش گريه کرد و گفت: «نه پدر جان، من نمي‌تونم چنين مسئوليتي رو بپذيرم، شما برو.»

احمد بدون اينکه دل پدرش را بشکند، موافقت او را گرفت، رفت و شهید شد.

خاطره‌ای از شهید احمد صمیمی ترک

راوی: مادر شهید