این وبسایت در گزارشی با عنوان «تداوم سنت به هر قیمت» نوشت: سرانجام پسر ۷۳ سالۀ ملکه الیزابت با لقب «چارلز سوم» به پادشاهی رسید. وی که در سه سالگی ولیعهد شده بود، نزدیک به هفتاد سال در این مقام باقی ماند. شایعاتی در مورد صرف نظر کردن وی از سلطنت شنیده می‌شد. اما وی بعد از ادای سوگند، آمادگی خود را برای «وظایف و مسئولیت‌های سنگین» اعلام کرد.
صبح روز شنبه دهم سپتامبر‌، شورای انتقال سلطنت اعلام کرد: «پرنس چارلز فیلیپ آرتور جرج اینک چارلز سوم، پادشاه ماست... خداوند پادشاه را نگاه دارد». بدین ترتیب چارلز سوم با تداوم سلطنت در دودمان «ویندسور»‌، رسماً می‌شود.
بنا بر سنت، صاحب تاج و تخت بریتانیا حق دارد که در آغاز کار نام دیگری به غیر از نام اولیۀ خود برگزیند. بعضی کارشناسان خبرۀ پادشاهی انگلیس حدس می‌زدند که پرنس چارلز نیز نام دیگری انتخاب کند. به گفتۀ آنها نام «چارلز» برای پادشاهان انگلیسی خوش ‌یمن نبوده: چارلز اول در سال‌های پرآشوب «انقلاب اول» (یا جنگ‌های داخلی) سلطنت کرد و سرانجام اعدام شد (۱۶۴٩). پادشاهی چارلز دوم هم که پسر اولی بود با اپیدمی بزرگ طاعون و آتش‌سوزی بزرگ لندن (۱۶۶۶) مصادف شد. اما به رغم این نظریه‌پردازی‌ها، چارلز به اسم اصلی‌اش وفادار ماند و ردیف «سوم» را به نام خود افزود.
گذشته از برخی تبریک‌های رسمی به چارلز، در مستعمره‌های پیشین بریتانیا سخنان تندی علیه تاج و تخت به گوش رسید. از جمله در آفریقای جنوبی، حزب «مبارزان آزادی اقتصادی» اعلام کرد: «ما بر مرگ ملکه الیزابت نمی‌گرییم چون نام او دوران فاجعه‌باری از تاریخ ما و تاریخ آفریقا را زنده می‌کند. بریتانیا از سال ۱٨٠۶- در زمان همین خاندان سلطنتی- سرزمین ما را قبضه کرد. از این زمان به بعد، بومیان این سرزمین هیچ‌گاه رنگ آرامش ندیدند»...
همچنین در شبکه‌های اجتماعی بارها تذکر داده شده که چند ماه بعد از آغاز سلطنت ملکه الیزابت، شورش معروف به «مائو مائو» در کنیا به راه افتاد که بعد از چند سال، توسط مستعمره‌نشینان انگلیسی سرکوب شد و بیش از صدهزار کشته به جا گذاشت. در نیجریه نیز واکنش‌های منفی زیاد بوده و خشونت‌های سال‌های استقلال (۱٩۶٠) و نقش بریتانیا در آن یادآوری شده است. و البته در میان ایرلندی‌ها هم واکنش‌های بسیار سرد و تلخ- به طور کلی نسبت به خاندان سلطنتی – کم نبوده است.
اکثر انتقادهای داخلی علیه پادشاهی بر «ثروت‌اندوزی» بی‌پایان خاندان سلطنت تأکید دارند. فهرست دقیقی از این ثروت در دست نیست. روزنامۀ فرانسوی لوموند می‌نویسد که فقط املاک متعلق به ملکه الیزابت سالانه «صدها میلیون پوند» درآمد دارد. تقریباً تمامی محلۀ «ریجنت استریت» و بیش از نیمی از محلۀ بسیار گران‌قیمت «سنت جیمز» لندن بخشی از این املاک خاصه است. ۱۵درصد از این درآمدهای سالانه مستقیماً به شخص ملکه تعلق می‌گرفت.