رُوِيَ عَنْ الصادِقِ (ع) قالَ:                                                        
لايَشْغَلُکَ طَلَبُ دُنْياکَ عَنْ طَلَبِ دينِکَ فَاِنَّ طالِبَ الدُنْيا رُبَّما اَدْرَکَ وَ رُبَّما فاتَتْهُ فَهَلَکَ بِما فاتَهُ مِنْها[1]
 ترجمه حدیث: حضرت امام صادق (ع) فرمودند:
به دنبال دنيا رفتن تو را از اينکه به دنبال دينت بروي، باز ندارد. دنيا طلبان از دو حالت خارج نيستند، دسته‌اي هستند که به دنياي خود مي‌رسند و دسته‌اي ديگر که به دنياي خود نمي‌رسند و موفّق نمي‌شوند که به خواسته­‌ها و آرزوهاي خود برسند و در راه به دست آوردن دنيايي که هرگز به آن نمي‌رسند هلاک مي‌شوند.
شرح: انسان در دنيا براي گذراندن زندگي و احتياجات آن از قبيل امور معيشتي، مسکن و... بايد طلب دنيا کرده و به دنبال تهيّه آن برود، اما بگونه‌­اي که او را از فراگيري مسائل و معارف ديني و شرعي و... و به کارگيري آن در امور دنيايي باز ندارد. اگر قصد و نيت او در امور دنيايي خدا بوده و براي رضايت الهي در طلب آخرت باشد، خود آن، طلب آخرت است. دنيا طلبان دسته‌ای هستند که دنيا را به دست آورده و دين را از دست داده‌اند و به طور يقين ضرر کرده‌اند.
دسته‌اي ديگر که دنيا را طلب کردند و به دست نياوردند و دين را هم از دست داده‌اند، وضع آنان خيلي بدتر است و آنان«خَسِرَالدُّنيا والآخِرَة» مي‌شوند، يعني هم در دنيا به تمام معنا ضرر مي کنند و هم به تمام معنا آخرت را از دست مي دهند. اما انسان­هايي که به دنبال دين و آخرت خويش هستند، اگربه دنيا رسيدند از دنيا براي آخرت استفاده مي‌کنند که هم به دنياي نيکو و هم آخرت نيکو مي‌رسند. اگر هم آنان به دنياي کوتاه و فاني نرسند، به آخرتي زيبا و جاودانه و به بهشت و... خواهند رسيد. انسان براي رضاي خداوند و قربة الي الله بايد به دنبال دين و دنيا برود.

[1]بحار الانوار، جلد 1، صفحه 214
 * پایگاه اطلاع رسانی آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)