سرویس خارجی -

«مقتدی صدر» کسانی را که با دعوت خود او دست به شورش زده و دوشنبه و سه‌شنبه اسلحه به دست گرفتند را دعوت به توبه می‌کند، بدون آن‌که از عوامل فتنه بگوید و یا نخست‌وزیر عراق موضع میانجی‌گر می‌گیرد، در شرایطی که خود او متهم است در شورش‌ها نقش داشته است. شورش‌ها هم درست زمانی آغاز می‌شوند که قرار است با معرفی یک نخست‌وزیر، به بحران سیاسی عراق پایان داده شود. همین مسائل است که سپهر سیاسی عراق را ابرآلود می‌کند.

«مقتدی صدر»، رهبر پرحاشیه جریان صدر، به دنبال اعلام کناره‌گیری آیت‌الله «سید کاظم حائری» از مرجعیت و نصیحت‌هایی که به جریان صدر و او کرد بیانیه‌ای منتشر نمود که «دشمن‌ شاد کن» بود و غائله‌ای خونین در عراق برپا کرد. غائله‌ای که آب در آسیاب آمریکا و رژیم صهیونیستی ریخت و حتی به درگیری شبه‌نظامیان وابسته به صدر با نیروهایی امنیتی آن هم با سلاح‌های سنگین انجامید. رهبر جریان صدر عراق شامگاه سه‌شنبه اما، پس از ریخته شدن خون دست‌کم 30 شهروند بیگناه تأکید کرد که «خداوند شهدای انقلاب مسالمت‌آمیز را رحمت کند.» البته او چند ساعت قبل از آن گفته بود کسی که در این غائله می‌کشد و کسی که کشته می‌شود گمراه و صد البته جهنمی است! باری، او در بیانیه پدرانه! خود تأکید کرده: «از خداوند می‌خواهیم که کسانی که سلاح به دست گرفتند را بیامرزد. از آنان هم می‌خواهم که بسیار استغفار کنند و در آینده هم دست به چنین اقدامی نزنند.» مسئله این است که این کسانی که سلاح به دست گرفتند به تحریک چه کسی سلاح به دست گرفتند؟ برای چه کشتند یا کشته شدند؟ سهم صدر از این غائله چیست؟ این یعنی بی‌مسئولیتی محض که غائله‌ای برپا کنی و بعد موضع پدرانه بگیری و همه را دعوت به آرامش کنی.

«مصطفی الکاظمی»، نخست‌وزیر عراق نیز شامگاه سه‌شنبه تهدید کرده چنان‌که هرج و مرج‌ و درگیری‌ها ادامه داشته باشند از سمتش کناره‌گیری خواهد کرد. الکاظمی که بعد از یک هفته آشوب‌های مرگبار در یک کنفرانس خبری صحبت می‌کرد گفت: «هشدار می‌دهم از این به بعد اگر [آشوبگران] بخواهند به ایجاد هرج و مرج، درگیری، تفرقه و اختلاف‌افکنی ادامه دهند و به ندای منطق گوش ندهند من به وظایف اخلاقی و میهن‌پرستانه خود عمل کرده و در زمان مناسب از سمت [نخست‌وزیری] کناره‌گیری خواهم کرد.» این سخنان در شرایطی مطرح می‌شود که او و دولتش متهم به اهمال کاری در برخورد با آشوبگرانی هستند که مثل آب خوردن، هر وقت می‌خواهند وارد کاخ ریاست جمهوری یا ساختمان مجلس می‌شوند! به عبارتی تا آشوب‌گران به میدان می‌آیند به راحتی پارلمان، کاخ ریاست جمهوری و... تسلیم آنها می‌شود. و این پرسش نیز مطرح است که بن بست سیاسی در عراق به نفع کیست؟ وقتی عراق در بن بست سیاسی است و ناتوان از انتخاب دولت است، آیا جز این است که دوره دولت مثلا موقت کاظمی طولانی‌تر می‌شود؟

باری، تحلیل حوادث سیاسی عراق پیچیدگی‌های زیادی دارد و بازیگران میدان سیاست در عراق مواضعی با بالا و پایین فراوان دارند که پیش‌بینی آنها را مشکل می‌کند. البته بگذریم از بازیگران خارجی که عراق را تبدیل به میدان نفوذ خود کرده‌اند و به تبع عناصر خود را در این میدان دارند.