مترجم: دکتر احمد دوست‌محمدی
نویسنده: دکتر جان‌دبلیو. وایتهد
انگیزه‌های نشأت گرفته از سودجویی شرکت‌ها در به زندان ‌انداختن آمریکایی‌ها در زندان‌های خصوصی و نیز جنایی‌‌سازی کنش‌های به نسبت بی‌غرضانه، همچون برگزاری مطالعات انجیل در خانه کسی یا تقسیم کردن پنیر پاستوریزه نشده شیر بز بین افراد محله، را، به آنچه در بالا آمد، اضافه کنید. آن وقت روشن می‌شود که «ما مردم» به دشمنان دولت تبدیل شده‌ایم. از این‌رو مسئله دیگر «آیا» حکومت، آمریکایی‌ها را به خاطر کنش‌های در چارچوب متمم اول قانون اساسی زندانی خواهد کرد نیست؛ بلکه مسئله «کِی» است. (این نکته به طور خاص روشن است که وکلای حکومت، در دادگاه فدرال تحت فشار قرار گرفته و دادن این تضمین که بر اساس قانون دفاع ملی آنهایی که در چارچوب حقوق تصریح شده در متمم اول، از حکومت انتقاد می‌کنند هدف قرار نخواهند گرفت، خودداری کردند.)
تاریخ نشان می‌دهد که حکومت ایالات متحده از زندانی کردن شهروندانش برای اهداف خودش، بدش نمی‌آید. کافی است فرد به سال‌های 1940، زمانی که حکومت فدرال رسماً اعلام کرد که می‌توان آمریکایی‌های ژاپنی را که مخالفان بالقوه قلمداد می‌شدند، صرفاً براساس اصالت قومی آنها در اردوگاه‌های کار اجباری (مشهور به اقامت اجباری) نگهداری کرد، برگردد تا ببیند که حکومت برای حفظ «نظم» در کشور دست به هر کاری می‌زند. دیوان عالی ایالات متحده که به برنامه بازداشت در قضیه کوری ماتسو وی. ایالات متحده (1944)،1 اعتبار قانونی بخشیده، به این جمع‌بندی رسید که نیاز حکومت به تضمین امنیت کشور، آزادی‌های فردی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. این حکم هیچ‌گاه تغییر نکرده است.
هرچند آنتونین اسکالیا،2 قاضی دیوان عالی، استدلال کرده است که حکم کوری ماتسو «خطا» بوده است، اما در یک سخنرانی در 2014 پیش‌بینی کرد که برنامه مشابه برنامه فوق ممکن است در آینده مورد حمایت قرار گیرد: «سر خودتان کلاه می‌گذارید اگر فکر می‌کنید که همین قضیه دوباره اتفاق نخواهد افتاد.... در زمان جنگ قوانین مسکوت می‌مانند.» همان‌طور که اسکالیات توضیح داد:
این آن چیزی است که در زمان جنگ می‌گذشت- ترس از جنگ و تجاوز به اقیانوس آرام و امثال این‌ها. این آن چیزی است که اتفاق می‌افتد. خطا بود، اما تعجب نخواهم کرد اگر دوباره اتفاق بیفتد. هیچ توجیهی ندارد، اما واقعیت است.
بازداشتگاه‌ها
در واقع ایجاد بازداشتگاه‌ها در داخل کشور از دیرباز بخشی از بودجه و عملیات حکومت بوده، و در حوزه قضایی اداره مدیریت بحران فدرال قرار داشته است. تاریخ مشکوک این اداره به سال‌های 1970 برمی‌گردد. زمانی که رئیس‌جمهور کارتر آن را از طریق یک فرمان اجرایی ایجاد کرد، بسیاری از ادارات امداد بالای حکومت را در یک اداره بزرگ ادغام کرد. اما طی سال‌های 1980، گزارش‌هایی از تمرینات آموزش از نوع نظامی که توسط اداره مدیریت بحران فدرال و وزارت دفاع به اجرا گذاشته می‌شد، مخابره شد. سی و چهار اداره فدرال از جمله سازمان سیا و سکرت سرویس،3 با اسم رکس- 4،۸۴ در زمینه نحوه رویارویی با ناآرامی‌های داخلی، تمرین کردند.
نقش اداره مدیریت بحران فدرال در ایجاد بازداشتگاه‌های فوق سری آمریکا به خوبی به اثبات رسیده است. اما باید مواظب باشید با چه کسی این اطلاعات را به اشتراک می‌گذارید: ممکن است ابراز نگرانی نسبت به وجود بازداشتگاه‌های آژانس، در میان فهرست بلندی از عقاید و اقداماتی باشد که یک مأمور اداره یا یک مقام رسمی حکومتی فکر کند شما یک تندرو (مشهور به تروریست) یا موافق اقدامات تروریستی هستید و این شما را واجد شرایط بازداشت نامحدود طبق قانون دفاع ملی، می‌سازد. طرفداری از حقوق ایالات، اعتقاد به اینکه به دولت نیاز نیست یا نامطلوب است، «نظریه‌پردازی توطئه»، مخالفت با جنگ، ایجاد تشکل برای «عدالت اقتصادی»، یأس از «ایدئولوژی‌های غالب»، مخالفت با سقط جنین، مخالفت با جهانی‌‌سازی و انبار کردن مهمات، هم مشمول فهرست دیدگاه‌های «خطرناک» هستند.
البته، چنانچه بخواهید در خاک آمریکا بازداشتگاه‌هایی داشته باشید، باید کسی آنها را بسازد. بنابراین در 2006 اعلام شد که با شرکت کِلاگ براون ‌اند رووت، 5 وابسته به ‌هالیبرتن،6 قراردادی به مبلغ 385 میلیون دلار به منظور ساخت بازداشتگاه‌ها در آمریکا منعقد شده است. هرچند حکومت و ‌هالیبرتن حاضر به پاسخگویی درباره اینکه این بازداشتگاه‌های داخلی کجا و کی ساخته خواهد شد، نبودند. اما نیاز به آنها را در صورت «هجوم غیرمترقبه مهاجران، یا پشتیبانی از توسعه سریع برنامه‌های جدید»، در صورت وقوع حوادث غیرمترقبه نظیر «بلایای طبیعی»، توجیه کردند.
مسلماً، این بازداشتگاه‌ها باید برای هر کسی که به مثابه تهدید نسبت به حکومت نگریسته می‌شود، از جمله مخالفان سیاسی مورد استفاده قرار گیرند. بنابراین تصادفی نیست که حکومت ایالات متحده، از سال‌های 1980 بدون مجوز یا حکم دادگاه، یک پایگاه داده‌ از اسامی و اطلاعات راجع به آمریکایی‌هایی که تهدید به حساب می‌آیند، ایجاد و نگهداری کرده است. قرار است این پایگاه داده‌، که بنابر گزارش‌ها «هسته اصلی»7 نام‌گذاری شده است، در زمان‌های فوریت‌های ملی یا حکومت نظامی به منظور ردیابی آمریکایی‌هایی که به منزله تهدید نسبت به امنیت ملی نگریسته می‌شوند و جمع‌آوری آنها توسط ارتش و اداره مدیریت بحران فدرال، مورد استفاده قرار گیرند. تا 2008 اطلاعات حدود هشت میلیون آمریکایی در این «هسته اصلی» پایگاه داده‌ها نگهداری می‌شدند.
پانوشت‌ها:
1- کوری ماتوس وی. یو.اس 214 (Korematsu. V. U.S) (1944)، یک دعوای حقوق بزرگ در دیوان عالی ایالات متحده در ارتباط جنبه قانونی فرمان اجرایی 9066 بود که دستور زندانی کردن آمریکایی‌های ژاپنی صرف‌نظر از تابعیت آنها را طی جنگ جهانی دوم صادر کرد.
2- Antonin Scalia
3- سکرت سرویس (Secret Service)، شعبه‌ای از وزارت امنیت داخلی ایالات متحده است که مسئولیت حفاظت از رئیس‌جمهور و تحقیق درباره برخی از انواع جرائم مالی را برعهده‌دارد.
4- Rex- 84
5- Kellogg Brown and Root
6- Halliburton
7- Main Core