بنیان و اساس دین مبین اسلام بر مبنا و پایه جهان‌شمول بودن آن بنا شده است. از این‌رو اسلام را باید یک دین اجتماعی قلمداد کرد. به این معنا که اسلام تنها دینی است که شما نمی‌توانید تنها بخش‌هایی از آن را انجام دهید و به سایر بخش‌ها بی‌تفاوت باشید.

براین اساس اسلام یک مجموعه بهم پیوسته و کامل است که هر بخش از سایر ارکان آن جدا نیست. اما اسلام پس از طی دوران طلایی خود در زمان رسول اکرم حضرت محمد مصطفی(ص)، که شرق تا غرب عالم را با میل و ‌اشتیاق در می‌نوردید با روی کارآمدن برخی خلفا بعد پیامبر دوران رخوت و رکود خود را کلید زد و سرزمین‌هایی هم که به تصرف ممالک اسلامی درآمدند عموماً به‌دلیل تبلیغ ارشاد و نمایش رحمانیت اسلام نبود. در این میان تلاش‌های امامان شیعه هم تنها سرعت این انجماد را کاهش داد ولی مانع از این انجماد نشد. دینی که قرار بود به‌عنوان تنها دین الهی بین همه جوامع بشری تکثیر و اجرائی شود از سوی خلفای اموی به قهقرای نیستی سوق پیدا کرد. به‌طوری که در دوران یزید ابن معاویه، تنها روکشی از اسلام بین مسلمانان باقی مانده بود و همه آداب و رسوم جاهلیت کم و بیش بین مسلمانان ‌ترویج داده می‌شد و به شکلی که گویی اصلا اسلامی وجود ندارد.

در این فضای پر آشوب و ملتهب شهادت امام حسین(ع) تنها راه ممکن برای حفظ و بقای دین خدا بود، چراکه در قضیه کربلا تنها مقطعی از تاریخ اسلام و جهان است که تمام جبهه کفر و تمام جبهه حق به‌صورت کامل و آشکارا رودرروی هم قرار گرفته بودند. از این رو قضیه کربلا نقطه عطفی در تاریخ اسلام است که سبب شد دین خدا با همه کاستی و ایراداتی که اجرای آن وجود داشت حفظ و محفوظ شود. فرمایش حضرت امام خمینی(ره) که فرمودند؛ «این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است»، مصداق عینی این موضوع است.

بر این اساس اگر تفکرات اسلامی در جامعه و جهان هستی امروزه رواج و گسترش پیدا نکرده یا جهان شمول نشده است به‌دلیل انحرافی است که در مقطع مهم تاریخی است که به آن بی‌توجهی شد. نخست در قضیه «غدیرخم» که طبق نص صریح قرآن؛ «اَلْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دینَکمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیکُمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دیناً» که در آیه سوم‌ سوره مائده‌ اشاره شده و همچنین در قضیه سقیفه که به انتخاب ابوبکر و سایر خلفا ختم شد که جهان اسلام را امروز این‌چنین به انزوا کشیده است. اما این وعده الهی است که خداوند دین اسلام را از همه بلایا و اتفاقات حفظ و محفوظ می‌کند و این امر نهایت توسط منجی عالم بشریت حضرت مهدی(عج) در روی کره زمین بسط و گسترش پیدا خواهد کرد و از این انزوا خارج خواهد شد. اما این مهم نیازمند بستر‌سازی و مقدماتی است. 

در راستای همین‌ وعده الهی جمهوری اسلامی در جهان دوقطبی کفر و زور سربلند کرد و توانست با همه خیانت و دشمنی‌های بدخواهان و کینه‌توزان پرچم اسلام شیعی را بر فراز جهان بلند کند و مسیر ظهور را کم و بیش هموار سازد. از این‌رو شاهد رشد و گسترش قلمرو اسلام در منطقه خاورمیانه هستیم. به‌طوری که امروز در بیشتر کشورها پرچم اقتدار حزب‌الله در سراسر دنیا برافراشته می‌شود تا شرایط برای ظهور منجی عالم بشریت یک به یک مهیا شود. براین اساس حفظ و حراست از جمهوری اسلامی و دفاع از محور مقاومت امروز یک انتخاب نیست، بلکه یک وظیفه و جهاد فی‌سبیل‌الله است. در این رابطه سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی بیان فرموده بودند که:‌ «والله والله و الله، از مهم‌ترین شئون عاقبت ‌به ‌خیری، رابطه دلی و حقیقی ما با این حکیمی است که امروز سکان انقلاب را به دست دارد و در قیامت خواهیم دید که مهم‌ترین محور محاسبه این است».

از سوی دیگر خیانت و کارشکنی به جمهوری اسلامی، بی‌تردید مقابله و دشمنی با دین خدا است، چراکه دشمنان قرآن و اسلام اعم از حاکمان اموی عصر کنونی که عموما کشورهای مرتجع حوزه خلیج فارس هستند تا بازماندگان «خیبر» و «حنین» درصدد ضربه ‌زدن و ایجاد شکاف در جبهه حق هستند و از هیچ کوششی هم فروگذار نیست. پس بر همه کسانی که در عرصه گوناگون فعالیت می‌کنند واجب عینی و شرعی است که بی‌هیچ اما و اگری از جمهوری اسلامی دفاع و پشتیبانی کنند تا پرچم اسلام هر روز برافراشته‌تر شود. چرا که میدان نبرد دشمن جدا از خاکریزهای جبهه‌ها به فضای مجازی و شبکه‌های ماهواره‌ای و رسانه‌ای نیز گسترش چشمگیری یافته و باعث ایجاد شکاف در بین مردم شده است. 

بر این اساس نخست نیاز است دولت مردمی سیزدهم با اتکا به خدا با توان و قدرت در راستای رفع موانع و مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم گام‌های اساسی را بردارد. با مقابله با رانتخواری، فسادها، دزدی و ناکارآمدی‌ها اعتماد به یغما رفته مردم را بازسازی کند. با تشکیل کارگروهی تخصصی و علمی فضای رسانه‌ای جامعه را مدیریت و سازماندهی کند. دستاوردها و پتانسیل‌های داخلی را تبلیغ و تشریح کند و همچنین با غربگرایی و ‌ترویج فرهنگ منحط غربی مقابله عملی انجام دهد.