«قیس» خدمت پیامبر اکرم(ص) رسید و حضرت مواعظی را به او فرمود: ای قیس! با عزت ذلت است. با حیات مرگ است و با دنیا آخرت است. برای هر چیزی حسابگری است. برای هر چیزی نگهبانی است. برای هر مدتی حساب و کتابی است و حتما برای تو قرین و همراهی وجود دارد که با تو دفن می‌شود و او زنده است و تو با او دفن می‌شوی و او هم با تو دفن می‌شود. تو از نظر پیکره و جسم مرده‌ای، اما او زنده است. اگر آن‌ قرین و مونس بزرگوار باشد، تو را بزرگوار می‌کند و اگر پست باشد، تو را پست و خوار و ذلیل خواهد کرد. آن قرین تو محشور نمی‌شود مگر با تو، تو هم محشور نمی‌شوی مگر با او. در قیامت از تو پرسش نمی‌شود مگر از آن رفیقت. ای قیس! پس این قرین خودت را فقط صالح قرار بده! اگر صالح بود تو با او مانوس می‌شوی، اما اگر فاسد بود، تو فقط از او وحشت داری! (بنابراین) آن‌که با تو به دنیا می‌آید عمل تو است! (1)
_________________
1- بحارالانوار، ج 74، ص 111