کمال انسان، معرفت به خدا است. انس به الله است. این انسان (متعالی) به هر عملی که در ارتباط با این معرفت باشد، عشق می‌ورزد. او به خوردن عشق نمی‌ورزد، به عمل جنسی عشق نمی‌ورزد، به ریاست عشق نمی‌ورزد، به تخیلات ذهنی‌اش عشق نمی‌ورزد، او به عملی عشق می‌ورزد که آن عمل معرفت و شناخت او را نسبت به خدا بیشتر کند. به این عمل عشق می‌ورزد چون لذتش در آنجا خلاصه شده است. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- اخلاق ربانی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)، ج 1، ص 159