«از کسانی مباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است  و توبه را با آرزوهای دراز به تاخیر می‌اندازد، در دنیا چونان زاهدان سخن می‌گوید، اما در رفتار همانند دنیاپرستان است. اگر نعمت‌ها به او برسد، سیر نمی‌شود و در محرومیت قناعت ندارد، از آنچه به او رسید شکرگزار نیست و از آنچه مانده زیاده‌طلب است».
نهج‌البلاغه، حکمت 150