امامت به معنای رهبری است و امام کسی است که رهبری یک گروه را در مسیری مشخص برعهده می‌گیرد. بر اساس اعتقادات ما، امامت دنباله نبوت؛ و امام، حجت خدا در میان خلق خداست و همان‌طور که انتخاب نبی به دست خداست و احدی در انتخاب او نقش ندارد، امام نیز تنها به تعیین الهی است که به وسیله پیامبر به مردم معرفی می‌شود.
در حقیقت امام، جانشین پیامبر است و وظیفه او تفسیر کلام الهی، نگهبانی از دین، هدایت انسان‌ها و اداره جامعه است. مهم‌ترین ویژگی‌های او علم و عصمت است؛ علمی‌که سرچشمه آن وحی و متصل به علم الهی و ملکه‌ای که ریشه در علمِ به حقایق و اراده قوی دارد تا از هرگونه خطا و گناهی خودداری کند.
قرآن‌کریم در آیه 124 سوره مبارکه بقره، مقام امامت را برتر از مقام نبوت اعلام میکند و حضرت ابراهیم(ع) ـ درحالی که پیامبر بودـ بعد از آزمایش‌های مهم و سخت، به مقام امامت میرسد. ما به همان دلیل که به پیامبر نیاز داریم، به امام با این ویژگی‌ها و شرایط نیازمندیم. بنابراین نیاز جامعه و انسان‌ها برای زنده ماندن و هدایت شدن، مانند نیاز بدن انسان با وجود اعضا و جوارح سالم، به عقل است؛ که اگر عقل نباشد خطا و اشتباهِ اعضای انسان، آدمی‌را به هلاکت می‌کشاند.
هشام‌بن‌حکم یکی از شاگردان باهوش و جوان امام صادق(ع) است که در دفاع از دین، زبانی گویا و برنده دارد و با علم و استدلال، به دفاع از حقانیت دین و امام زمانِ خود می‌پردازد. او روزی به مجلس درس یکی از بزرگان اهل سنت در بصره می‌رود و با کسب اجازه از استاد جلسه، شروع به پرسش میکند. سؤال از چشم، بینی، دهان و گوش و کارآیی و نقش آنها در بدن. استاد با اکراه، پاسخ سؤالات هشام را می‌دهد. اینکه چشم برای دیدن است، گوش برای شنیدن، زبان برای سخن گفتن و.... هشام سؤال کرد اگر اعضاء در موضوعی به شک و‌تردید دچار شوند چاره چیست؟ و مشکل چگونه حل می‌شود؟ پاسخ می‌شنود که به عقل مراجعه می‌کنیم و به کمک آن اعضای خود را از شک و‌تردید خارج می‌کنیم. بنابراین عقل راهنمای اعضا و جوارح بدن
است.
هشام بعد از شنیدن این پاسخ و گرفتن این اقرار بلافاصله می‌گوید: خداوند متعال حواس انسان را بدون امام رها نکرده و برای آنها سرپرستی تعیین کرده است تا ادراکات او را در شک و سرگردانی کمک کند؛ چطور ممکن است این همه انسان را در شک و سرگردانی و اختلاف رها کند و امامی برای آنها معین نکند؟ (اصول کافی، چ 1، صص 169 تا 171)
امام صادق)ع(فرمودند: از روزی که خداوند حضرت آدم(ع) را آفرید، زمین از حجت ظاهر و مشهور یا غایب و پوشیده خدا خالی نمانده و هیچ‌وقت هم خالی نخواهد ماند تا قیامت. اگر غیر از این بود خداوند پرستش نمی‌شد. پرسیدند: مردم چگونه می‌توانند از امام غایب سود ببرند؟ امام پاسخ دادند: همان‌طور که از آفتابی که در پشت ابر است، استفاده می‌کنند.(کمال‌الدین ج1 ص207)
در روایت دیگر حضرت فرمودند: به‌راستی خداوند هیچ‌گاه زمین را بدون عالم [امام] نگذاشته که اگر جز این بود حق از باطل شناخته نمی‌شد.(کافی،ج1، باب ان الارض لاتخلوا من حجه، ح5،ص178)
* بنیاد فرهنگی
حضرت مهدی موعود (عج)