کشورهایی که صاحب صنایع نظامی هستند، تولیدات و محصولات خود را با هدف ارائه برای فروش و با هدف کاهش قیمت و کسب درآمد، در رزمایشها مورد استفاده قرار داده یا در نمایشگاههای مختلف آنها را در مقابل دید و نظر عموم قرار می‌دهند. اطلاعات تخصصی صنایع مورد نظر نیز به صورت بروشور در اختیار عموم مردم قرار می‌گیرد. در همین ارتباط، می‌توان به اظهارات ارتشبد طوفانیان معاون وزیر جنگ و رئیس‌خریدهای تسلیحاتی وزارت جنگ استناد نمود. یادشده در مصاحبه‌ای که سال 1364 در آمریکا انجام داده است، از ساخت تفنگ ژ 3، مسلسل M‌J، گلوله توپ 155 میلیمتری و خمپاره‌اندازهای 81 و 120 میلیمتری، به عنوان محصولات کارخانه‌های سازمان صنایع نظامی نام می‌برد. 

با بررسی سوابق حکومت پهلوی دوم، هیچ قرینه یا سندی که مرتبط با محقق شدن یکی از موارد پیش گفته  در آن دوران باشد، دیده نمی‌شود. لیکن، اسنادی در وزارت جنگ حکومت پهلوی وجود دارد که مؤید معاملات تسلیحاتی ایران با سایر کشورها می‌باشد. از جمله کشورهایی که حکومت پهلوی با آنها تجارت تسلیحاتی داشته و محصولات تولیدی وزارت جنگ را به آنها می‌فروخته است، می‌توان به کشورهای مصر، چاد و گابن اشاره نمود. از مطالعه این اسناد مطروحه فوق نیز نتایج زیر حاصل می‌گردد:

1) قویترین سلاحهای فروخته شده یا اهداء گردیده، شامل تیربار ژ 3 و خمپاره‌انداز 81 میلیمتری است که اولی با نظارت آلمانیها ساخته می‌شد و دومی، جزو سلاحهای اهدایی از سوی ارتش آمریکا بوده است.

2) تقریباً بیش از 75 درصد سلاحهای مورد بحث، ساخت ایران نبوده و در قالب کمکهای بلاعوض به ایران واگذار شده است. نکته حائز اهمیت آنکه، دولت شاهنشاهی ایران بدون کسب مجوز از مستشاران آمریکایی، اجازه واگذاری یا فروش این تفنگهای دستی و کالیبر پائین را هم نداشته است. این مهم را شخص شاه، به تیمسارهایش گوشزد می‌نماید.

3) قسمتی از اقلام نظامی فروخته شده شامل بیل، کلنگ، چادر، قمقمه و دیگر وسایل انفرادی بوده است.

4) حسب ظاهر، وزارت جنگ حکومت پهلوی اشراف دقیقی بر وضعیت داخلی نیروها نداشته‌است چرا که در مقطع بررسی اقلام و تسلیحات مورد درخواست کشور سومالی متوجه آمار کسری یگانهای تابعه ارتش شاهنشاهی می‌گردند. به عبارتی دیگر، محدود تولیدات وزارت جنگ، تکاپوی نیروهای ارتش و سایر قوای انتظامی را نیز نمی‌نموده است. به طور حتم و بدون هیچ‌گونه تردیدی، اگر وزارت جنگ و صنایع نظامی رژیم پهلوی تولیدات قابل عرضه دیگری در حوزه صنعت نظامی داشتند، در این لیستهای فروش یا کمک بلاعوض، گنجانده می‌شدند. بنابراین کاملاً مشخص و واضح است که بضاعتی بیشتر از این نداشتند.