عارف، جهان و پیچیدگی‌های جهان را مانند آینه‌هایی می‌یابد که واقعیت ثابت زیبایی را نشان می‌دهند که لذت درک آن هر لذت دیگری را در چشم بیننده خوار و ناچیز می‌نمایاند و طبعاً از نمونه‌های شیرین و ناپایدار زندگی مادی باز‌می‌دارد. این همان جذبه عرفانی است که انسان خداشناس را به عالم بالا متوجه ساخته و محبت خدا را در دل انسان جایگزین می‌کند و همه چیز را فراموش می‌کند و انسان را به پرستش و ستایش خدایی نادیده که از هر دیدنی و شنیدنی روشن‌تر و آشکارتر است وا‌می‌دارد.(1)
____________
1- شیعه در اسلام، علامه طباطبایی(ره)، ص 63