مصطفی پورکاظم شایسته در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر درباره دلیل وفور پوشاک با برند خارجی اظهار داشت: به دلایل مختلفی همچون عدم فرهنگ‌سازی و پایین بودن کیفیت از گذشته مرسوم بوده که تولیدکننده ایرانی کالای تولیدی خود را با برند خارجی به بازار عرضه کند.
وی افزود: چندی پیش به ما اطلاع دادند که یک فروشگاه بزرگ در تهران محصولات یک برند ورزشی خارجی مشهور را می‌فروشد. وقتی به آن فروشگاه مراجعه کردیم، تولیدکننده گفت؛ وقتی محصول را با برند خودمان عرضه می‌کنم کسی از من نمی‌خرد اما زمانی که برند خارجی را نصب می‌کنم مشتریان زیادی به فروشگاه می‌آیند و محصولات را می‌خرند.
معاون حقوقی و امور مقابله ستاد مبارزه با قاچاق کالا و ارز گفت: قاچاق پوشاک در سال ۹۶ بیش از دو میلیارد دلار بود که این رقم در سال ۹۹ به ۵۰۰ میلیون دلار رسید؛ از این رو اغلب پوشاک خارجی در بازار پوشاک داخلی هستند که برند خارجی دارند. در بازار به وفور مارک و برچسب برند خارجی وجود دارد و قابل دسترس است. به راحتی این برچسب‌ها را می‌خرند و روی کالا می‌چسبانند.
شایسته در مورد اینکه نمی‌توان مانند سیگار یا موبایل از روشی مشابه رجیستری برای ساماندهی صنعت پوشاک استفاده کرد، افزود: در کشور ما ۷۰ درصد کالاهای پوشاک در کارگاه‌های زیرپله‌ای و به‌صورت بی‌هویت تولید می‌شوند، بنابراین نمی‌توان از این روش‌ها استفاده کرد.
وی تصریح کرد: در حال حاضر هیچ کالای پوشاک قاچاقی از سوی سازمان اموال تملیکی به بازار بر نمی‌گردد و مقرر شده که کالای پوشاک امحا شود.
اعتماد به نفس برای برندسازی
همچنین رئیس اتحادیه پیراهن‌دوزان کرج گفت: بسیاری از پوشاکی که در حال حاضر به عنوان پوشاک خارجی فروخته می‌شود، تولید داخل است. مشکل این است که تولیدکنندگان ما هنوز اعتماد به نفس کافی برای برندسازی و تبلیغات مناسب برای معرفی تولیدات با کیفیت خود ندارند.
روح‌الله مرادلو ادامه داد: اغلب تولیدکنندگان ایرانی که موفق به برندسازی نشده‌اند، تولیدات خود را به بازاری‌ها می‌فروشند و آنها هم چون با ذائقه مردم آشنا هستند، با دوخت مارک و برچسب برندهای خارجی، پوشاک داخلی را به عنوان برند خارجی به فروش می‌رسانند.ضمن اینکه فرهنگ‌سازی درستی در خصوص تولیدات ایرانی نشده و مردم فکر می‌کنند هر برند خارجی از نمونه ایرانی بهتر است که این نگرش نیاز به اصلاح دارد.
گفتنی است، «برندمداری خارجی» چالشی است که در ایران بنا به دلایلی همچون نامرغوب بودن بعضی از کالاهای ساخت داخل، پایین بودن فناوری ساخت نسبت به موارد مشابه خارجی، عدم فرهنگ‌سازی، عدم تبلیغات مناسب، ناهماهنگی قیمت و قدرت خرید مردم و... همه‌گیر شده است؛ به شکلی که در سطح جامعه اینگونه القا شده که جنس ایرانی بی‌کیفیت و جنس خارجی با کیفیت است.