حاج احمدآقا می‌گفتند: امام در نجف تقریباً هیچ وقت به استراحت به‏‎ ‎‏معنای هواخوری و استفاده از ییلاق و رفتن به باغ و امثال آن نپرداخته‌اند و با‏‎ ‎‏وجود آنکه در لطافت روح و طبع و ذوق امام بحثی نیست، ایشان نهایت دقت‏‎ ‎‏را داشته‌اند که نظیر همۀ مردم ایران که زیر فشار هستند زندگی کنند. ‏
‏‏     در پاریس نیز امام به محض آنکه در نوفل لوشاتو مستقر شدند، همین‏‎ ‎‏رویه را از همان ابتدا در پیش گرفتند و با وجود آنکه معلوم بود که حال و حوصلۀ‏‎ ‎‏استفاده از لطافت هوا را دارند، تکلیف را مقدم بر این امر قرار دادند و به‏‎ ‎‏محض آنکه لازم دیدند که کنج اتاق بنشینند چنین کردند. روزهای اول که‏‎ ‎‏هنوز خانه‌ای برای محل اقامت و اقامۀ نماز پیدا نشده بود از لحاظ زندگی به‏‎ ‎‏امام سخت می‌گذشت. دو سه اتاق توی هم بود که بیش از یک در ورودی‏‎ ‎‏نداشت و حضرت امام در اتاق عقب می‌نشستند و البته همواره عده‌ای در‏‎ ‎‏اتاق جلو بودند و هنگامی‌که ایشان می‌خواستند وضو بگیرند، باید از این اتاق‏‎ ‎‏عبور می‌کردند، ولی ایشان همواره با نهایت آرامش و با روحیۀ طلبگی با این‏‎ ‎‏وضع برخورد می‌کردند.‏
‏‏ امام تأکید داشتند کوچک‌ترین خرجی هم که می‌شود محاسبه شود و من‏‎ ‎‏نیز مطابق امر ایشان سیر تا پیاز را حساب می‌کردم و آقا نیز از این بابت‏‎ ‎‏خوشحال بودند. وقتی قرار شد به محل جدید در
نوفل لوشاتو برویم، در‏‎ ‎‏خدمت‌شان بودم. حاج احمدآقا گفت امام می‌فرمایند در کار هزینه‌ها دقت کنید‏ که چیزی از قلم نیفتد. من خدمتشان گفتم: حضرتعالی خاطرتان از این جهت‏‎ ‎‏آسوده باشد. ما حتی سعی می‌کنیم پول بنزین از فرودگاه به شهر را به‌ حساب‌تان‏‎ ‎‏منظور کنیم و تا حد ممکن طوری عمل خواهد شد که ان‌شاءالله در این زمینه‏‎ ‎‏مسئله‌ای نباشد.‏
امام این طرز کار را تأیید فرمودند. در نوفل لوشاتو امام زندگی ساده و‏‎ ‎‏بی‌آلایش خود را شروع کردند. امام در این خصوص نیز همان تأکیدات‏‎ ‎‏همیشگی‌شان را داشتند و تذکر می‌دادند که باید مواظب باشید تا آنجا که‏‎ ‎‏میسر است حتی یک دینار اضافه خرج نشود. می‌فرمودند من فقیر هستم،‏‎ ‎‏مواظب باشید اسراف نشود، بیهوده خرج نشود و خلاصه همان زندگی ساده‏‎ ‎‏و محدود خودشان را داشتند.‏
* دکتر حسن حبیبی- اطلاعات- ش 16646- 15/11/60 ویژه‌نامه دهه فجر ص 3