براساس تعالیم قرآن، کتمان ایمان در شرایطی که عدم کتمان موجب قتل یا فسادی بزرگ شود، نه تنها جایز بلکه لازم است؛ چنانکه خدا درباره مومن آل فرعون می‌فرماید: و مرد مومن از آل فرعون که ایمانش را کتمان می‌کرد، گفت: آیا می‌کشید مردی را..(غافر، آیه 28)
در اصطلاح فقه اسلامی از این عمل به تقیه یاد می‌شود؛ چنانکه خدا درباره عمل عمار یاسر می‌فرماید: کسانی که بعد از ایمان کافر شوند -بجز آنها که تحت فشار واقع شده‌اند در حالی که قلبشان آرام و با ایمان است- آری، آنها که سینه خود را برای پذیرش کفر گشوده‌اند، غضب خدا بر آنهاست و عذاب عظیمی در انتظارشان! (نحل، آیه 106؛ روایات تفسیری ذیل آیه)
اما کتمان علم جایز نیست؛ چنانکه بنی اسرائیل علم تورات را کتمان می‌کردند و خدا آنان را به عنوان خورندگان آتش و ملعونین معرفی می‌کند(بقره، آیات 159 و 174)؛ زیرا چنین چیزی از مصادیق کتمان حق است که جایز نیست.(بقره، آیه 146)
از نظر قرآن، انسان نمی‌تواند درباره چیزهایی که خدا به او داده، بخل ورزد و آن را کتمان کند(نساء، آیه 37) حال این داده‌های الهی مال باشد یا علم یا هر فضلیتی دیگر.(همان)
پیامبر اکرم(ص) دراین باره می‌فرماید: مَنْ کَتَمَ عِلْماً نَافِعاً أَلْجَمَهُ اللهُ یَوْمَ الْقِیَامَهًْ بِلِجَامٍ مِنْ نَارٍ؛ هر کس علم سودمندی را از دیگران کتمان کند، خدا روز قیامت لگامی از آتش بر او می‌زند.(بحارالانوار، ج 2، ص 78)