فیگارو می‌نویسد: طالبان خواهند کوشید از بین رفتن کمک‌های بین‌المللی به افغانستان را که معادل ٢٢ درصد تولید ناخالص این کشور است از طریق واگذاری معادن مس، کوبالت و لیتیوم افغانستان به چین جبران کنند و قدرت خود را بر پکن، مسکو، تهران و اسلام‌آباد متکی کنند.
سقوط کابل سرآغاز جهان بعد از آمریکا است. خروج فاجعه‌بار آمریکا از افغانستان نه فقط دولت بایدن را بی‌اعتبار کرده، بلکه طرح بازگشت آمریکا به صف نخست نظم بین‌المللی را نابود ساخته است. این روند، با اقدام‌های دونالد ترامپ علیه متحدان آمریکا آغاز شد و با خروج فاجعه بار بایدن از افغانستان، ضمانت‌های امنیت ملی آمریکا را تضعیف کرد. به موازات این تضعیف، اما، موقعیت چین، روسیه و ایران تقویت شده است. با درس‌گیری از موقعیت تازه، پکن بلافاصله تهدیدهای خود را علیه تایوان تشدید کرد،
آسیا کانون جنگ جدید سرد است که از هم‌اکنون به تقسیم جهان حول دو ائتلاف منجر شده است: از یک طرف، چین، روسیه، ایران، پاکستان و افغانستان طالبان و از طرف دیگر، آمریکا، هند، ژاپن، کره جنوبی، ویتنام و تایوان.
بعد از بحران جهانی سال ٢٠٠٨ و شیوع ویروس کرونا، شکست آمریکا در افغانستان زنگ خطری برای نظام‌های سیاسی غربی است که علاوه‌بر تهدیدهای تروریستی با مخاطرات راهبردی و ضعف و شکنندگی خود نیز روبرو شده‌اند. باید فوراً ائتلافی از ملت‌های آزاد حول محور آمریکا، اروپا و آسیا شکل بگیرد که در عین حال صرفاً به ایالات متحد آمریکا متکی نباشد. وضعیت جهانی بسیار تغییر کرده است. آمریکا به درستی در نظر دارد چین را اولویت خود بداند. اما، قدرت آمریکا در حال افول است و  خود این کشور با انشقاق و دو دستگی روبرو است. افزون بر این، تهدید چین بمراتب خطرناک‌تر از تهدید شوروی سابق است. این تهدید علاوه‌بر ایدئولوژی و توان نظامی بر مدیریت سرمایه‌داری و تکنولوژی نیز متمرکز است. برخلاف آمریکا و چین، قارۀ اروپا موقعیتی مرکزی در حوزۀ عملیات جهادیون دارد. به همین خاطرکشورهای اروپایی باید بیش از هر وقت با ایجاد یک اتحادیۀ امنیتی به ویژه در زمینۀ مبارزه با تروریسم و کنترل مرزهای خارجی اروپا به سوی یک استقلال راهبردی پیش بروند. شکست آمریکا در افغانستان باید مسئلۀ امنیت داخلی و خارجی فرانسه را در رأس مباحث انتخابات ریاست‌جمهوری آیندۀ این کشور قرار بدهد.