جرعه های معرفت - شرح حدیث معصومین(ع) در کلام رهبر انقلاب
بهترین بندگان خدا را بشناسیم
عَن اَبی جَعفَرٍ مُحمَّدِ بنِ عَلیٍّ الباقِرِ(ع) قالَ: سُئِلَ رَسُولُ اللهِ (صَلَّی‌اللهُ‌عَلَیهِ‌وَآلِهِ) عَن خِیارِ العِبادِ، فَقالَ الَّذینَ اِذا اَحسَنوا استَبشَرُوا وَ اِذا اَساءوا استَغفَروا وَ اِذا اُعطوا شَکَروا وَ اِذَا ابتُلوا صَبَروا وَ اِذا غَضِبوا غَفَروا.
امام باقر(ع) فرمود: از رسول خدا(ص) پرسیدند بهترین بندگان چه کسانی هستند؟ فرمود: کسانی که وقتی کار نیک می‌کنند خرسند می‌شوند و چنانچه کار بدی کردند، استغفار و عذرخواهی می‌کنند و وقتی چیزی به آنها می‌دهند یا اعطایی به آنها می‌شود، سپاسگزاری می‌کنند و وقتی که مشکل و گرفتاری برایشان پیش آمد، صبر می‌کنند و وقتی خشمگین می‌شوند، درمی‌گذرند.(1)
* * *
- سئِلَ رَسُولُ‌اللهِ(ص) عَن خِیارِ العِباد؛
کسی از پیغمبر اکرم(ص) سؤال کرد که بهترین بندگان چه کسانی هستند؟
- فَقَالَ: الَّذینَ اِذا اَحسَنوا اِستَبشَرُوا،
«اِستِبشار» یعنی خرسند شدن یا آثار خرسندی در چهره پدیدار شدن، که درباره مؤمن دارد: «بِشرُهُ فی وَجهِهِ وَ حُزنُهُ فی قَلبِه»(2)؛ یعنی [آنها که] وقتی کار نیک می‌کنند، خوشحالند که کار خوب کردند. این خوشحالی ارتباطی ندارد به اینکه انسان غرور پیدا کند و عُجب به کار خیر پیدا کند؛ اینها دو چیز است، اینها را از هم تفکیک کنید.
یک‌وقت انسان دو رکعت نماز می‌خواند، خیال می‌کند که در یک مرتبه عالی [است] و عُجب - یعنی خودشیفتگی، خودفریفتگی، خودشگفتی- به انسان دست می‌دهد؛ این مذموم است؛ یک‌وقت هست بحث خودشیفتگی و خودفریفتگی نیست؛ کار خوبی کرده و خوشحال است که الحمدلله خدا توفیق داد این کار خوب را انجام داده. این خیلی خوب است که وقتی عمل نیک انجام می‌دهد، خرسند باشد به این کار نیکی که انجام داده.
- وَ اِذا اَسَاءوا استَغفَروا؛
در مورد «اسائه» - کار بد انجام دادن- به این اکتفا نشده است که بگوییم وقتی کار بد انجام داد، ناراحت باشد؛ نه، ناراحتی کافی نیست، عملی هم دنبالش لازم است و آن عمل عبارت است از استغفار؛ از خدای متعال عذرخواهی کند. استغفار یعنی عذرخواهی کردن؛ وقتی کار بدی کرد، از خدا عذرخواهی کند، معذرت‌خواهی کند.
- وَ اِذا اُعطوا شَکَروا؛
وقتی خدای متعال به او چیزی می‌دهد، سپاسگزار باشد. البتّه ظاهر «اُعطوا» اعم از عطای الهی و عطای بشری است - از مردم هم اگر محبّتی کردند، چیزی به انسان دادند، آدم باید سپاسگزار باشد؛ این معلوم است- لکن ظاهرا اینجا مراد عطای الهی است. یعنی وقتی نعمت‌های الهی را متذکّر می‌شود، نعمت‌های الهی را می‌بیند یا نعمت جدیدی به او داده می‌شود، شکرگزار باشد؛ غافل نباشد از اینکه خدای متعال این نعمت را به او داده است. غفلت از نعمت، خیلی درد بزرگی است، انسان را به لئامت می‌کشاند، به ناسپاسی می‌کشاند.
- وَ اِذا ابتُلوا صَبَروا؛
وقتی هم که یک ابتلایی در زندگی اینها پیش آمد، مشکلی برایشان پیش آمد، در آن هم صبر کنند که این صبر و شکر با همدیگر ارتباط نزدیکی هم دارند. یکی از آثار شکر این است که انسان صبر می‌کند؛ یعنی وقتی شما توجّه داشتید که خدای متعال چقدر نعمت به شما داده، اگر یک ابتلائی هم به شما داد، بیماری‌ای، گرفتاری‌ای پیدا کردید، صبر می‌کنید؛ می‌گویید اینکه در مقابل آن‌همه لطف الهی چیزی نیست. لذا در دعای روزهای رجب می‌خوانید: «اللهُمَّ اِنّی اَسئَلُکَ صَبرَ الشّاکِرینَ لَک»(3) صبر افراد شکرگزار [را طلب می‌کنیم].
- وَ اِذا غَضِبوا غَفَروا؛
وقتی از کسی خشمگین شدند، از او بگذرند و او را بیامرزند. البتّه طبیعی است این غضب لله نیست، این غضب لشخص است؛ والاّ غضب لله را ما حق نداریم به‌خاطر اهواء خودمان یا به‌خاطر چیزی [ببخشیم و بگذریم]؛ وقتی یک جایی لله غضب کردیم، اینجا آن غضب را باید ادامه بدهیم، باید حفظ کنیم. [در اینجا منظور]غضب‌های شخصی است؛ مثلا یک جمله‌ای بنده به شما عرض می‌کنم، شما عصبانی می‌شوید؛ یک چیزی شما به بنده می‌فرمایید، بنده عصبانی می‌شوم؛ یک کاری که ناخوشایند ما است، از کسی برایمان پیش می‌آید، عصبانی می‌شویم؛ وقتی این غضبی را که در مسائل شخصی عارضِ انسان می‌شود یا پیدا شد، «غَفَروا»(درمی‌گذرند).
شرح حدیث در ابتدای درس خارج فقه، 02/۰۲/1393
_______________
1) الامالی شیخ صدوق، ص۶۰
2) نهج‌البلاغه، حکمت 333
3) مصباح‌المتهجّد، ص ۸۰۲
ــــــــــــــــــــــ
* پايگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار رهبر معظم انقلاب