در روایت آمده است وقتی که امام حسین(ع) در گودال قتلگاه افتاد و قادر به برخاستن نبود، آگاه شد که لشکر به سمت خیمه‌گاهش هجوم می‌برند!
حرکت کرد تا برخیزد و دفاع از حرمش کند، ولی نتوانست. سرزانو نشست و از عمق جان غیورش صدا زد: «و یحکم یا شیعه آل ‌ابی‌سفیان؛ ان لم یکن لکم دین و کنتم لا تخافون المعاد فکونوا احراراً فی دنیاکم» وای بر شما ای پیروان آل ابی‌سفیان، اگر دین ندارید و از روز جزا نمی‌ترسید حداقل در دنیایتان آزادمرد باشید.
من یک تنم که با شما می‌جنگم، شما چرا رو به خیمه‌گاه من می‌روید؟ تا من زنده‌ام متعرض حرمم نشوید. این ناله چنان جان‌سوز بود که شمر با آن خباثت را دگرگون کرد و گفت: برگردید، اول کار خودش را تمام کنید.(1)
‍____________
1- صفیر هدایت 18، توبه، آیت‌الله ضیاءآبادی(ره)