محمدرضا کلهر
«کودک چهارساله یهودی در جنوب فلسطین اشغالی توسط یکی از موشک‌های حماس کشته شد.» این خبری بود که در نگاه صهیونیست‌ها فاجعه‌ای بزرگ بود. کودکی که لباس تیم ملی آرژانتین و بازیکن محبوب این تیم را در هنگام مرگ بر تن داشت. کشته شدن یک کودک فاجعه‌ است آن هم در عصری که همه خود را با لباس حقوق بشر پوشانده‌اند! لباس تیم ملی آرژانتین بهانه‌ای بود تا صهیونیست‌ها در شبکه‌های اجتماعی به لیونل مسی بازیکن تیم ملی آرژانتین حمله کنند، چرا که وی قاتلین این هوادار آرژانتین را محکوم نکرده است. «مسی! به کودکی که تو را دوست داشته و لباس ملی بهترین فوتبالیست دنیا را به تن داشته و اکنون کشته شده نگاهی بینداز». این جمله‌ای بود که بارها توسط ساکنان فلسطین اشغالی با چشمانی اشک‌بار باز نشر داده می‌شد. اما تنها لیونل مسی مورد خطاب و عتاب قرار نگرفت. ساکنین سرزمین‌های اشغالی این بار نیز با فرافکنی جامعه جهانی و به ویژه‌ نهادهای حقوق بشر را در این مورد به چالش کشیدند و خواستار مقابله با قاتلان این کودک شدند.
حال چند کیلومتر به سمت دریای مدیترانه نزدیک می‌شویم. جایی که به آن نوار غزه می‌گویند. مردمان این منطقه بیش از هفت سال است که محاصره شده‌اند و از امکانات اولیه زندگی محروم هستند. ساکنان این منطقه طی این سال‌ها با دنیای خارج خداحافظی کرده‌اند. گویی که اصلا چنین دنیایی وجود ندارد. آنها تنها تفنگ و موشک و بیمارستان و آتش و دود می‌شناسند و البته مرگ را. از چشمان این مردمان سال‌هاست که خواب آسوده رخت بربسته است، چرا که دشمنی خونخوار (رژیم صهیونیستی) در اطراف مرزهای آن پرسه می‌زند و هر ازچند گاهی با چنگال‌های خود زخمی بر دل مردمان این دیار می‌گذارد. در جنگ جاری در غزه 2122 تن کشته شده‌اند. 577 کودک در میان این کشته‌ها هستند. احتمالا آنها نیز طرفدار تیمی یا بازیکنی بوده‌اند، شاید هم طرفدار «لئو». شاید هم اصلا وقتی برای طرفداری نداشته‌اند. چرا که آنها کودکانی متفاوتند. سرگرمی آنها ماشین کوکی، عروسک و گوشی‌های اندروید نیست، بلکه با پوکه‌های فشنگ گهگاهی بازی ساده‌ای انجام داده‌اند شاید هم با آن نبردی را شبیه سازی می‌کردند. در یک طرف رژیم غاصب و در طرف دیگر نیروهای مقاومت. شاید دعوایی نیز بر سر یارگیری بوده است، چرا که احتمالا کسی در طرف سربازان صهیونیستی حاضر نبوده قرار بگیرد!
جان این کودکان نزد صهیونیست‌ها ارزشی ندارد. یک کودک در برابر 577 کودک. برای مرگ یک کودک همه متهم شده‌اند از جامعه جهانی تا شخصیت‌های مطرح دنیا گرفته تا نیروهای نظامی طرف مقابل. علاوه بر این 3307 کودک فلسطینی نیز زخمی شده‌اند برخی قطع عضوند و برخی نیز درمان شده‌اند. راستی چرا خون کودکان صهیونیست رنگین‌تر از بچه‌های غزه است؟ پاسخ در دو کلمه نهفته است: مهاجرت معکوس!
صهیونیست‌ها که به دنبال ارض موعود و تلافی سرکوب‌های هزاران ساله خود، فلسطین را برای انتقام انتخاب کرده‌اند تنها با وعده و فریب توانسته‌اند فقط یکی از عناصر تشکیل‌دهنده کشور یعنی جمعیت را فراهم کنند.
سران صهیونیست با وعده رفاه و زندگی مرفه یهودیان شرق و غرب را به فلسطین فراخواندند. چند میلیونی را به زحمت توانستند در فلسطین اشغالی گرد هم آورند اما اکنون آن عده نیز به فکر بازگشت افتاده‌اند چرا که خبری از رفاه و امنیت نیست. بلکه موشک‌های ام75 و فجر 5 حماس نیز امنیت نسبی آنها را حتی در پناهگاه‌های تل‌آویو و حیفا به خطر انداخته است. اولین نتیجه این امر مهاجرت معکوس ساکنان فلسطین اشغالی به اروپا و کشورهای دیگر است. این یک تهدید بزرگ برای رژیم صهیونیستی است چرا که در صورت بازگشت ساکنان به کشورهای اصلی خود دیگر مردمی نمی‌ماند که از آن با سامانه پوشالی گنبد آهنین بتوان دفاع کرد. بر اساس آمارهای رسانه‌های اسرائیل سالانه 16 هزار نفر از ساکنان این منطقه مهاجرت می‌کنند. کانال 10 تلویزیون اسرائیل نیز اعلام کرد که 56 درصد مردم این منطقه به فکر رفتن هستند. این فاجعه بزرگی است که صهیونیست‌ها سال‌هاست آن را به تاخیر می‌اندازند اما گویا دیگر زمان آن فرا رسیده است.
حال می‌توان جاروجنجال رسانه‌ای صهیونیست‌ها را در مورد قتل یک کودک بهتر فهمید. 56 درصد مردم آنها قصد رفتن دارند بنابراین تک تک افراد باقی‌مانده برای آنها بسیار ارزشمند هستند. چون با چند هزار نفر که نمی‌توان حکومت کرد. برای همین است که بیشتر هزینه نظامی این رژیم برای مقابله با موشک‌های حماس صرف می‌شود تا بلکه بتوانند افراد بیشتری را نجات دهند امری که روز به روز برای آنها سخت‌تر می‌شود. سرزمین‌های اشغالی روز به روز خالی‌تر می‌شود...