محمدمهدی سیار
خاموش لب به هجو جهان باز كرده است
اين زخمِ ناگهان كه دهان باز كرده است
 
چشمم بساط چشم فرو بستن از جهان
در اين جهان چشم‌چران باز كرده است
 
اشكم برآمد از پس گفتن، چه خوب هم...
طفلك اگرچه دير زبان باز كرده است
 
اين چاكِ پيرهن كه از آن شرم داشتيم
خود لب به پاك بودنمان باز كرده است

من خود به چشم خويش شنيدم هزار بار
هر غنچه‌اي لبي به اذان باز كرده است