هنگامی که امام رضا(ع) به نیشابور رسید و خواست ازآنجا به سمت خراسان و به سوی مأمون خارج شود، عده‌ای از اصحاب حدیث و دانشوران پیرامون آن حضرت جمع گشته عرض کردند: ای پسر رسول خدا(ص) از شهر ما می‌گذری و از میان ما می‌روی، آیا برای ما حدیثی بیان نمی‌فرمایی که از آن بهره‌مند شویم؟ و این در حالی بود که امام(ع) در میان کجاوه نشسته بود. پس سر مبارک خود را بیرون آورد و فرمود: از پدرم موسی‌ابن جعفر(ع) و از پدرانش... شنیدم رسول خدا(ص) فرمود: شنیدم جبرئیل(ع) گفت: شندیم خدای عزوجل فرمود: کلمه لااله‌اله‌الله حصنی، فمن دخل حصنی امن من عذابی کلمه توحید «لااله‌الا‌الله» دژ من است، و هر کس در این حصار و قلعه من داخل شود از عذاب من در امان است. بعد از این سخن مرکب حضرت به راه افتاد، پس از لحظاتی بار دیگر امام رضا(ع) سر مبارک خود را از کجاوه بیرون آورد و با صدای بلند فرمود: اما بدانید و آگاه باشید، کلمه توحید و یکتاپرستی و ایمنی از عذاب الهی شرط و شروطی دارد، و شرط و شروط آن من هستم. ایمان و اعتقاد به ولایت و امامت شرط توحید حقیقی است.(1)
‍____________
1- بحارالانوار، ج 49، ص 123