سرویس ورزشی-
چند روز پیش آقای فروردین، رئیس‌فراکسیون مجلس شورای اسلامی نیز براین موضوع تاکید کرده است«چندین سال از انقلاب می‌گذرد وما تاکنون نتوانسته ایم مدیری تخصصی در سطح کلان ورزش داشته باشیم، تمام اتفاقات و چرخه‌های مدیریتی در ورزش ما حزبی و رابطه‌ای است که به ورزش آسیب می‌زند. تا زمانی که این راه را برویم، راه به جایی نمی‌بریم.» این تقریبا مضمون عرایض بالاتر ماست. لُب کلام این است که با این وضعیت مدیریتی ورزش ما(به قول مرحوم دکتر باستانی پاریزی) راه به هیچ‌دهی نخواهد برد.
البته ما با اجازه آقای فروردین، می‌خواهیم یک کلمه از جمله ایشان را تغییر دهیم. ایشان می‌گوید«... ما تاکنون نتوانسته ایم مدیری تخصصی در سطح کلان ورزش داشته باشیم.» ما می‌خواهیم این جمله را با تغییر یک کلمه اینگونه بیاوریم» ما تاکنون نخواسته ایم،...» به نظر ما بحث «نتوانستن»، نیست‌، بلکه بحث«نخواستن» است... اگر کسانی که طبق قانون در‌باره ورزش تصمیم می‌گیرند و سرنوشت آن را تعیین می‌کنند، «بخواهند» حتما « می‌توانند» مدیران متخصص وکارآمد در سطح کلان ورزش داشته باشند.علاوه‌بر این خود مجلس شورای اسلامی که آقای فروردین از موضع آن صحبت می‌کند، اگر حتی دولت هم نخواهد فردی در شان مقام وزارت ورزش را برای ورزش تعیین کند، می‌تواند قرص و محکم جلوی آن دولت ورئیس‌دولت بایستد و با نحوه رای دادن خود به فرد معرفی شده به عنوان وزیر، به رئیس‌محترم دولت نشان دهد که مجلس چون ورزش راجدی گرفته، چون به موکلان خود یعنی مردمی که اکثر قریب به اتفاق ورزش را دوست دارند و خود ورزش می‌کنند و مسابقات و فعالیت‌ها و اتفاقات ورزشی را رصد وبا اشتیاق دنبال می‌کنند، احترام می‌گذارد، در‌باره فرد معرفی شده برای ورزش همانقدر حساس است که برای وزیران پیشنهادی وزارتخانه‌های دیگر‌. واقعیت این است که اگر ورزش ما علیرغم داشته‌ها و ظرفیت‌های غنی خود، نتوانسته از پیشرفت لازم و راضی‌کننده برخوردار باشد، برای این است که در درجه اول متولی اصلی ورزش یعنی دولت وبعد هم سایر دستگاه‌های ذیربط «نخواسته‌اند» ورزش را جدی بگیرند و برای آن اهمیت بایسته و کافی- نه بیش و نه کم- قائل شوند.
در باره وزیر پیشنهادی ورزش یک بار در آغاز کار دولت یازدهم شاهد بودیم که مجلس وقت(مجلس نهم) حساسیت به خرج داد و حتی سه وزیر پیشنهادی دولت آقای روحانی نتوانستند رای اعتماد آن مجلس را به دست آورند و بالاخره نفر پیشنهادی چهارم(دکتر گودرزی) از آن مجلس به عنوان وزیر ورزش رای اعتماد گرفت، که البته ایشان هم حدود دوسال‌ونیم که بر صندلی وزارت ورزش تکیه زده بود در مجموع نشان دادکه سزاوار گرفتن آن رای بود و برای اداره ورزش«اهلیت لازم» را دارد و اتفاقا شاید به همین خاطر هم بود که با روی کار آمدن مجلس جالب! دهم، که در میان اهل سیاست به «مجلس الدوله» معروف بود ونه «مجلس المله»!دکتر گودرزی را محترمانه استعفا دادند! و همان فرد اولی را که مجلس نهم با قاطعیت رد کرده بود با همکاری مجلس دهم، بر صندلی وزارت نشاندند...! ظاهراً برای دولت فعلی و اکثر دولت‌های قبلی «اهلیت داشتن» فرد برای مدیریت کلان ورزش جرم محسوب می‌شود!! باری، این نکته هم البته ناگفته نماند که دلیل اصلی که موجب می‌شد مجلس نهم به وزرای پیشنهادی ورزش دولت یازدهم رای ندهد نه به خاطر ورزش و بر اساس ملاک و معیارهای ورزشی و چون آن سه نفر اولی از حیث ورزشی صلاحیت نداشتند- که اتفاقا سومی(سجادی) داشت- بلکه به خاطر متر و ملاک‌های سیاسی بود، که البته این هم در جای خودش مهم است‌، اما به صلاحیت‌های ورزشی و قابلیت‌های مدیریتی هم باید در رای اعتماد دادن به کسی که می‌خواهد وزیر ورزش بشود، توجه داشت.