همه ملت بى‏استثنا به پاى صندوق‌ها بروند. بى‌عنايتى نكنند به يك‏ مطلبى كه كشور آنها به آن احتياج دارد. سرنوشت ملت و اسلام به او بسته است. همچو نباشد كه اگر يك كسى مثلاً ميل داشت رئيس‌جمهور بشود و حالا احتمال مى‏دهد كه نشود، كنار برود. يا اشخاصى كه با او رفيق هستند كنار بروند و رأى ندهند. بهتر اين است كه آنهايى كه مى‏دانند كه نمى‏شوند، آنها متصل بشوند به بعض آنهايى كه مى‏دانند مى‏برند. تا اينكه ان‌شاء‌الله يك رأى كافى تحقق پيدا كند و ما سرشكسته نشويم به اينكه ملت اعتنايى به اين مسائل ندارد. اعتنايى به سرنوشت خودش و سرنوشت اسلام ندارد.
صحيفه امام؛ ج‏12؛ ص 127 | تهران؛ 4 بهمن 1358