دشمن، لشکر زیادی را در بصره برای مقابله و جنگ با امام علی(ع) آماده کرده بود.
امام به هواداران خود فرمود: کیست که این قرآن را بگیرد و به اینها بگوید: چه عیبی از ما گرفته‌اید و چه جرمی کرده‌ایم که خون ما و خودتان را می‌ریزید؟
مردی گفت: من، ای امیرمومنان! امام فرمود: اما کشته می‌شوی. گفت: باکی ندارم؛ پس رفت و او را کشتند. فردای آن روز، امام سخن روز پیش خود را تکرار کرد. باز مردی داوطلب شد. امام فرمود: مانند رفیقت کشته می‌شوی. گفت: باکی نیست و او هم رفت و کشته شد. روز سوم هم نیز همین امر اتفاق افتاد. پس از آن، امام فرمود: اینک جنگ با ایشان جایز شد. (1)
____________
1- اثبات الهداه، ج 5، ص 229