نجفقلی حبیبی به روزنامه آرمان گفت: باید از طریق شورای نگهبان و سایر نهادهای قانونی که برای انتخابات وجود دارند سعه‌صدری نشان داده شود که تمام جریان‌های سیاسی موجود بتوانند با آزادی کامل و فراغ بال به فعالیت‌ بپردازند. البته ظاهرا بر اساس آنچه که در شورای نگهبان دیده می‌شود این است که ما معیارهای مدنظر را قرار می‌دهیم هرکسی متخصص و صاحب‌نظر است ثبت‌نام کرده و حضور پیدا کند و اگر از این معیارها عبور کرد تایید صلاحیت خواهد شد. حال کاری نداریم که اصلاح‌طلب باشد یا اصولگرا. البته نمی‌دانم که این قضیه چقدر جدی است اما اگر صحت داشته باشد و افراد بر اساس شایستگی کاندیدا شوند و در رقابت‌های انتخاباتی شرکت کنند تجربه‌ای مفید و گامی رو به جلو است. اما محقق کردن و جا انداختن این فرض هم چندان کار آسانی نیست.
به نظر می‌رسد اظهارات آقای حبیبی و همتایان او در طیف ائتلاف مدعی اصلاحات و اعتدال، از چند جهت مسموع نباشد. نخست اینکه این طیف در انتخابات سال 84 معین و کروبی و هاشمی و مهرعلیزاده، در سال 88 موسوی و کروبی و در سال 92 و 96 (در کنار روحانی) عارف و جهانگیری را به میدان رقابت‌ها آورد، و به اندازه کافی (حتی مازاد بر نیاز) نامزد در میدان رقابت داشته است و جالب اینکه همین‌ها عارف و جهانگیری را به خاطر رای نداشتن، وادار به انصراف
کردند. اما موضوع مهم‌تر این است که این‌بار مدعیان اصلاح‌طلبی باید به شورای نگهبان تضمین بدهند دبّه نمی‌کنند و بر سیاق دو دهه گذشته مجددا مدعی نمی‌شوند اختیارات ندارند و بنابراین پاسخگوی وعده‌ها به مردم نیستند. آنها باید تضمین بدهند که همانند دو دهه گذشته به‌ویژه هشت سال اخیر، چک تقلبی و بی‌محل برای مردم نمی‌کشند و یا در صورت شکست، زیر میز دموکراسی نمی‌زنند.
با همین استدلال، منطقا از شورای نگهبان این است که مراقب افراد سابقه‌دار و کلاهبردار باشد و تایید صلاحیت‌ها را مشروط به کلاهبردار سیاسی نبودن افراد
کند.