«یک عده شعار می‌دهند ولی بزدل سیاسی‌اند؛ هر وقت می‌خواهد مذاکره شود یک عده می‌گویند داریم می‌لرزیم. خوب به جهنم، بروید یک جای گرم برای خودتان پیدا کنید.»
هر دو نقل قول فوق از فرموده های ریاست محترم جمهوری جناب حجت الاسلام دکتر حسن روحانی بود که در همایش روسای نمایندگی های ایران در خارج از کشور ایراد فرمودند.
در جمله نخست ایشان شناخت ویژگی های اخلاقی مولی الموحدین و امام المتقین حضرت علی بن ابی طالب (سلام الله علیه) را مایه فخر و مباهات، نه تنها برای شیعیان بلکه برای تمام جهان بیان می کنند و صد البته که مطلب حق و سخن بسیار بجایی است.
نکته ای که بسیار قابل توجه است این است که ریاست محترم جمهور که هم در اسم و هم در رسم روحانی هستند و به عنوان دومین مقام رسمی کشور در قانون اساسی معرفی شده اند بیش از هر شخصی بایست ویژگی های اخلاقی امام علی(ع) را نه در میدان فراخ سخن، بلکه در صحنه کردار و عمل اجرا نمایند، تا هم همان خارجیان را با تشیع و رفتار علوی آشنا سازند و هم برای مردم عزیز و علی دوستمان به عنوان حجت الاسلام و الگویی شایسته که گفتار و رفتارشان معرّف عالم دینی است، مایه فخر ومباهات باشند.
به راستی چه کسی بهتر و بالاتر از امام علی(ع) می تواند معیار و میزان سنجش گفتار و کردار شیعیان که با افتخار ایشان را به عنوان میزان الاعمال باور دارند، باشد؟!
با توجه به این مطلب آنچه جای تأسف دارد فراز دوم سخنان ریاست محترم جمهور است که با عصبانیت منتقدان مذاکرات هسته ای را با عباراتی که در شأن و مقام ایشان نیست توصیف می نمایند و آنها را بزدلان سیاسی خطاب کرده و برای راحتی از دست آنان، ایشان را به جهنم حواله می دهند!
این‌گونه سخن نه تنها با شعار اعتدال سازگار نبوده و با مشی تدبیر و اعتدال همخوانی ندارد، بلکه از ویژگی های اخلاقی امام علی(ع) هم که رئیس جمهور دم از آن می زنند نیز کاملاً فاصله دارد.
برای پی بردن به این مطلب فقط کافی‌است به سرمایه گرانسنگ و بسیار ارزشمند به جای مانده از حضرتش که امام راحل عظیم الشأن(ره) در وصف آن فرمودند: «ما مفتخریم که کتاب نهج‌البلاغه که بعد از قرآن بزرگترین دستور زندگی مادی و معنوی و بالاترین کتاب رهایی‌بخش بشر بوده و دستورات معنوی و حکومتی آن بالاترین راه نجات از جانب امام معصوم ما است»؛ نگاهی بیاندازیم.
در نامه 53 نهج البلاغه شریف که معروف به عهد نامه مالک اشتر است، امام علیه السلام شیوه مواجهه با دشمن را اینگونه به کارگزار خویش آموزش می دهند:
«از صلحى كه دشمنت به آن دعوت مى كند و خشنودى خدا در آن است روى مگردان، زيرا صلح موجب آسايش لشگريان و آسودگى خاطر آنها و امنيت شهرهاى توست ولى پس از صلح به كلى از دشمن حذر كن، چه بسا كه دشمن براى غافلگير كردن تن به صلح دهد. در اين زمينه طريق احتياط گير، و به راه خوش‌گمانى قدم مگذار.»
امام هشدار می دهند که نسبت به دشمنی که با شما از در صلح وارد شده خوشبین مباشید.
حال ما چه کنیم با دشمنی که نه تنها از باب دوستی و خیرخواهی به دیدار ما نمی آید، که حقد و کینه و عداوتش را بعد از هر نشست و مذاکره ای به رخ می کشد و به تعبیر امام راحل(ره) خوی استکباری و ظالمانه او هیچ‌گاه نسبت به ما کاهش نیافته و مادامی که ما  به دنبال اسلام ناب محمدی(ص) و پیرو سیاست ناب علوی(ع) باشیم این دشمنی ادامه خواهد داشت.
برای اثبات این سخن، استناد به نطق ها و کنفرانس ها و گفت و گوهای سران شیطان بزرگ، راهنما خواهد بود، چه آنکه جناب آقای روحانی چندی پیش خود به این مسأله اذعان داشته و گفتند: «تا زمانی که بنیان سیاست خارجی آمریکا حمایت از ظلم است، امیدی به مساعدت آمریکا وجود ندارد.»
پس آیا سزاست کسانی را که براساس مشی علوی از غافل شدن از دشمنی دشمن و نگاه خوشبینانه به آنها نگرانند را بزدل نامید و بر آنها پرخاش کرد و آنها را به جهنم فرستاد؟! یا نکند نعوذ بالله شجاع‌ترین انسان‌ها و پیروز مطلق جنگ‌ها نیز وقتی صحبت از مذاکره است می ترسد و می لرزد؟! و یا زبانم لال علی(ع) از مسیر اعتدال خارج شده و جزء افراطیون به حساب می آیند؟!
در پایان فرازی دیگر از این عهدنامه جاودانه مالک اشتر را به امید توجه از بیش از پیش تمامی سیاسیون و دستاندرکاران نظام بدان، متذکر می شویم:
«خشم و شدت و غضب و سركشى و قدرت و تيزى زبانت را در اختيار گير و از تمام اين امور به بازداشتن خود از شتاب در انتقام و تأخير انداختن حمله و سطوت، خود را حفظ كن تا خشمت آرام گردد و عنان اختيارت را مالك شوى و هرگز حاكم و مسلط بر خود نخواهى شد تا اينكه بسيار به ياد بازگشت به خداوند بیفتی. بر تو واجب است كه به ياد حكومت هاى عدل پيش از خودباشى و نيز لازم است كه به روش هاى خوب يا اثرى كه از پيامبرمان(ص) رسيده یا فريضه اى كه در كتاب خداوند است توجه نمايى. پس به آنچه كه ديدى ما براساس آن عمل كرديم اقتدا نمايى و در دنبال كردن آنچه كه در اين عهدنامه برايت مقرر كردم و به وسيله آن حجت را بر تو تمام نمودم كوشش كنى تا براى تو به هنگام شتاب نفس به سوى هوا و هوس بهانه و عذرى نباشد.»
* علیرضا یوسفی راستگو / طلبه حوزه علمیه و دانشجوی کارشناسی‌ارشد معارف